(Thieu Vlemmix)
Op het eerste gezicht lijkt het op een doodgewone zondagavond, die dag in Café De Kleine Man – de stamkroeg ook van veel UNA aanhangers. Maar dat is het natuurlijk niet. Immers, het coronavirus heeft al zo’n twee weken geleden de oversteek van China naar Europa gemaakt. In Italië telt men al dik boven de duizend doden. En intussen is het ook ons land binnengeslopen. Dat klinkt dreigend en dat is het ook. In ons dorp houdt het de gemoederen intussen eveneens behoorlijk bezig. De geruchten gaan dat, diezelfde zondag nog, ook de cafés eraan moeten geloven. Zo straks komt er om half zes een speciale uitzending van op TV. En kastelein Ad voorspelt de uitkomst al: de horeca gaat dicht, op slot. Nel en Peer hebben dat al aan zien komen en zijn niet op komen dagen. Toch komt de boodschap vanuit de politiek, zodra het geluid van de televisie harder wordt gezet, als een dreun met de hamer. Om half zes is er zonder omwegen, zonder blikken of blozen, de boodschap: binnen een half uur moet alle horeca op slot. Het is niet zo zeer de mededeling op zich die verbijstert. Maar meer het plotsklapse ervan, en het onverbiddelijke. En dus ‘snel af rekenen en het etablissement verlaten’. Verbazing en ongeloof vechten dan om voorrang.
Als ik terug naar huis loop, klinkt er vrolijk vogelgetjilp vanaf de takken van de bomen. Ze zijn als toetsen van de piano. Even ervaar ik de zuiverheid van de klanken, alsof Mozart zelf in de bomengalerij heeft plaatsgenomen. Maar dan neemt de realiteit, het besef van de werkelijkheid, het over.
Ontnuchtering
Achteraf zal de inleiding van dit verhaal als zeurpieterig en egoïstisch worden afgedaan. Terecht, schaamte daarover. Natuurlijk is, vanuit het oogpunt van de klant (deze klant), het sluiten van de horeca geen halszaak, er zijn immers ergere en belangrijkere dingen in het leven. Maar halszaak is wel wat erachter schuil gaat. Als de ontnuchtering daar is, dan zit de schrik omtrent de economie, veel werk dat onder druk komt te staan of dat er misschien zelfs aan gaat, de slachtoffers, de scholen/kinderen, etc., er goed in.
Een dag later komt alles nog harder naar binnen als de premier er speciaal voor gaat zitten. Een ondubbelzinnige boodschap: een groot deel van de bevolking zal het virus krijgen. Niet allemaal dodelijk, maar toch. Het besef dringt zich meer en meer op, dat het zorgeloze plezierige leventje dat er was, vooralsnog een einde heeft genomen. Misschien wel nooit helemaal meer terug zal keren. Een huiveringwekkende gedachte, die zal moeten bezinken.
Zorgen
De lenteachtige dagen die volgen, hadden zo prachtig kunnen zijn. Ze zijn het niet. Immers, het woord ‘gewenning’ heeft de regie nog niet over genomen. Als een soort van schaduw hangt de dreiging boven het dagelijkse leven en blijft als een vorm van realiteit het leven van alle dag mede te bepalen. Op maandagavond, door de grote hoeveelheid informatie en het besef van de ernst daarvan, naar bed met meer zorgen dan ervoor.
Weer staat er een zon aan de hemel, bij de start van de dinsdag. Een stralende zon. Kunnen we daarvan genieten? Ik zou zeggen: half om half. Vaste gewoonten – geneugten, zou je ook kunnen zeggen – vallen weg. Crême de la Crême bijvoorbeeld. Geen dubbele koffie vandaag bij Suuz en Henri. Het boodschappen doen is niks plezanter dan gewoonlijk, maar ook niet minder. Extra koken dan maar. Wat meer nasi gemaakt en ingeslagen dan gewoonlijk. Is dat ook hamsteren? Tussendoor naar het balkon. De zon schittert zonder mededogen. Een beetje genieten dan toch maar? Ik heb nu tijd om even naar de reacties op mijn column (over UNA) te kijken en kan daarbij een voorzichtige glimlach niet onderdrukken…. De avond valt langzaam over de Reijenburg. Misschien wel één van de weinige zekerheden, zo realiseer ik me.
Vervolgens maar eens diep in de TV gekropen. Met de melding dat er adequate steun komt voor de bedrijven, ‘scoort’ de regering – na de toespraak van Rutte een dag eerder – opnieuw. Opmerkelijk is verder deze avond, het fenomeen ‘Troost TV’ gepresenteerd in DWDD. Majoor Boshardt die als oude maagd het naakte lichaam van de beruchte Herman Brood schoon probeert te boenen.. Voor mij is Tim Knol een hoogtepunt met het pure lied ‘If I could only cry’. Nou, janken dat kunnen we genoeg bij de huidige situatie. Dan hebben ze het ook nog over Chagal. Dat ook ik heimelijk de beroemde schilder Chagal bewonder, daarvoor durf ik nauwelijks uit te komen. Maar in deze tijden moet ik dan toch maar eens snoeverig zeggen: ‘in mij huisde misschien wel een potentiële Chagal. Eens – op mijn dertiende – werden mij schilderskwaliteiten toegedicht met de allerbeste kleurentekening van de hele middelbare school. Ik zat nota bene in de eerste klas. Mijn kunsten komen later niet verder dan die van een redelijke schrijver van enkele boeken en veel columns.
Later Linda de Mol gezien met haar familieprogramma Love Letters waarin onder meer de angstwekkende glazenpiramide. Gruwelijk. Voor mijzelf zou bij het eerste glas het beste de hele piramide al kompleet in elkaar storten. En dan de trouwpartij tussen twee mannen. Mooi dat het kan, maar ik ben er nu tientallen jaren na dato nog steeds niet aan gewend. De avond sleept zich voort, richting het einde, als het me plots te binnen schiet: hoe zou ’t met UNA zijn? Even naar de site gekeken. Niks nieuws onder de zon. Dan maar weer een moord oplossen: ID bekijken. Favoriet programma.
Het doek valt over de dag. De nacht breekt aan. Weer een etmaal overleefd.
Zeelst kermis ver weg
De woensdag straalt aanvankelijk minstens zo formidabel als de dag ervoor. Het Veldhovens Weekblad van deze week blijkt, in tegenstelling tot normaal, op het gemeentehuis nog niet aanwezig. Was benieuwd of mijn verslag van Driebanden Groot Veldhoven (tweede ronde) er in staat. Nog even wachten dus. Ik besluit om dan toch maar even naar de Kromstraat te gaan. Kleren kopen. Heb wel geaarzeld. Immers, de verwachtingen hoe lang deze ellende nog duurt, zijn somber gestemd. De meesten denken, een kwestie van maanden. Bij die categorie hoor ik ook. Is het een poging om toch wat optimisme in huis te halen? Of eigenlijk slechts snobisme, dat ik in deze rare tijd toch kleren ga kopen.
Ik hoor ergens de term ‘Zeelst kermis’ vallen. Het klinkt me als muziek in de oren, maar wel van mijlenver. Ik denk dat het ergste van dit pandemonium dan pas zo’n beetje voorbij is. Denk aan China. Daar begon het allemaal in december en de Chinezen krabbelen momenteel, ruim half maart, pas langzamerhand wat op. En hun aanpak is rigoureuzer en gedisciplineerder dan wij kunnen opbrengen. Olga wacht me bij Bijnen Mode al ongeduldig op. Ze is erg optimistisch, in de trant van ‘wat komt dat komt’. Voor het over- overgrote deel zal dit alles immers goed aflopen. Gelijk heeft ze. Olga heeft bijna altijd gelijk, ook met haar adviezen. Ondanks alles kan ik me toch nog steeds niet aan het nare dreigende gevoel onttrekken. Het went niet. De restaurants komen intussen naar de klanten toe. Massaal. Wat een ondernemingsgeest. Voorlopig maak ik het overgrote deel toch maar zelf klaar. Maar in het weekend…??
Mijn spreekwoordelijke handigheid komt vandaag ook weer eens opborrelen. Om als goede corona leerling aan de wens tegemoet te komen, besluit ik om in de Super met pinpas te betalen. Wanneer ik er zelf niet bij was geweest had ik het niet geloofd, maar er zijn minstens vijf pogingen voor nodig om dat simpele gebaar voor elkaar te krijgen. Op het laatst moet er de caissière zelf aan te pas komen. En om het verhaal nog lachwekkender te maken: dan lukt het nog pas nadat ze de pinpas eerst op de grond heeft laten vallen… Niet verzonnen, waar gebeurd. Je maakt toch wat mee op dit soort corona dagen. Voor sommigen, humor. Ik kan er dan nauwelijks om lachen.
Het biljartverhaal staat er keurig in, in het Veldhovens Weekblad. Meer dan een halve pagina. Ondanks dat ik al meerdere malen heb aangegeven dat mijn naam als schrijver ervan er niet bij hoeft, is dat toch het geval. Niet erg, geen ramp. Wel een ramp: het ligt voor de hand dat het toernooi hier eindigt. Erg voor de biljarters. Zij weten hun kwartfinale partijen al, er is immers geloot. Of het misschien nog wordt verschoven? Afwachten, maar ik vrees dat de keu’s voorlopig definitief in de foedraals belanden Hier toch maar even de kwartfinalisten: Bert-Jan Tournier, Ardi de Waal, Joost Geven, Harrie van Zantvoort, Theo Peeters, Toon Spruijt, Raymond Caers, Jan Verbeek, Jan van der Meeren junior, Ad Welten, Willard Bogers, Rinus Hazenberg, Thieu Kox, Ferry van Dommelen, Leo Sengers, Geert van Gerwen, Theo van Kruysdijk, Rogier Krekels, Sjef van Zantvoort, Joep Caers, Ad van Gerwen, Wilco van Dijk, Tonny Dekkers, Jos van Tuyl, Dennis Geerden, Frans van Aken, Theo van Dooren, Johan Bergmans, Stanley Franssen en Eric Bots. Echte amateurs, maar allemaal toppers.
Er komt geen einde aan de sombere cijfers. Moeilijk om eraan te ontkomen. De verantwoordelijke minister die voor de camera in elkaar zakt. Beelden die blijven hangen. Zorginstellingen die volledig worden afgesloten. Zolang het jezelf nog niet betreft… en toch. Dan maar een boek ter hand genomen, Pastorale van Stephan Enter. Daar heb ik toch nogal wat in te halen. Vroeger las ik boeken vooral als ik ziek was, meestal bij griep, die ik elk jaar kreeg.
Ik denk aan de bemoedigende uitspraak van de Franse schrijver Albert Camus ‘er is hoop’. Even een foto gemaakt vanuit mijn slaapkamer die uitkijkt op de rotonde van de Heerbaan/Heemweg. Een beeld van hoop, de lente die op komst is. Een lente – zo lijkt het – die helemaal verloren gaat in de corona crisis. Toch een aardig beeld, de foto.
..narcissen langs de opgehoogde Rotonde Heerbaan/Heemweg, lente, teken van hoop…?
Die hoop gaat niet meer op voor Tiny Senders. De ‘motorman’ was in zijn rolstoel steevast bij thuiswedstrijden van UNA langs het hoofdveld aan de kant van de Hagendorenseweg te vinden. Meer dan zestig jaar lid van zijn club, eerst als actief voetballer, later – na zijn motorongeluk – in de rolstoel als supporter. Hij overleed in de nacht van woensdag op donderdag. Een geweldige mens, een groot gemis.
Het weekend breekt aan. Het eerste met een slot op alle activiteiten. Thuisblijven, zo luidt het parool. Massaal. De vrijdagavond eerst toch nog een emotioneel hoogtepunt van de komiek André van Duin op de televisie. Enerzijds en aanvankelijk geeft zijn positieve beschrijving van de huidige situatie voor een hoopgevende noot. Anderzijds, doet zijn uitvoering van La Bohème (Charles Aznavour) zelfs bij Matthijs van Nieuwkerk een traantje in de ogen blinken. En ik denk bij veel anderen. Dat, door iemand die helemaal niet kan zingen. Even wegzinken uit de werkelijkheid en even verdwalen. Dat is goed en bemoedigend. Morgen even naar ons Riek – mijn zuster – in Eersel.
Ze werkt normaal bij de ouden van dagen in Eersel, maar moet – ondanks haar goede moed – ook thuis blijven. In afwachting van betere tijden. Het moet wel een groot schuitje zijn waarin we met z’n allen zijn beland. Thuis gekomen, het stuk gezien dat André Coense op facebook heeft geplaatst. Geweldig, de spijker op z’n kop. Laat de mensen die er verstand van hebben hun gang gaan, loop ze niet voor de voeten, en hou je aan de regels, bemoeials en betweters. Een goed motto. Zaterdag…ja wat zullen we er verder van zeggen. Nou, laat ik positief beginnen. Besloten om vandaag in mijn Keuken Divisie lentestamppot te maken. Lentestamppot zegt u? Jazeker. Om de moed erin te houden. Zoete aardappelen, wat tuinerwten, botersla in halfvolle melk. En stampen maar. Wat munt erop. Kies zelf het vlees erbij uit en jij hebt je lente in huis. Geen moeilijk recept. Maar ik stel vast dat mijn kookkunsten er intussen ook hebben geleden. Zoet..!! Mijn God.
De zon helpt weer een handje mee op mijn balkon.
Zo, een paar uurtjes later. Bijna een weekje achter de kiezen, stel ik vast. En zonet ook een stuk appelgebak. Ik leun maar eens lekker achterover en laat de wereld van de TV op me af komen. Hoe ik erbij kom, weet ik niet, maar voor de zekerheid toch tussendoor gaan kijken of de voorraad WC-rollen nog toereikend is. Je weet maar nooit. …. De TV? Vertier genoeg. Kijk zelf maar.
De zondagse stilte heeft nu een onwezenlijk karakter. Weinig beweging buiten te zien. We zitten nu een week op slot, thuis dus eigenlijk. Ergerlijk is wel, als je op televisie hoort zeggen, en ook ziet, dat heel veel ‘medelanders’ het nog steeds niet snappen. Of niet willen snappen. De onverschilligheid waart in groten getale rond. Dat blijft niet mooi staan. Juist zij zorgen voor de verdere verspreiding. Is dat de tol voor de democratie, de vrijheid dat mensen alle ruimte krijgen om te doen wat ze willen? De kritiek van ons op sommige Aziatische landen is soms stevig, maar hadden wij maar hun discipline. Bij ons thuis vroeger op de boerderij was er geen democratie. Je moest simpel doen wat er gezegd werd. En als je echt eens te ver ging lag je tijdens het eten zo met je kop in de appelmoes. Het was zeker geen hard regime, maar duidelijk wel. In plaats van UNA uit of thuis, vandaag televisievoetbal: het EK in 1988. Dat je nu immer nog de spanning door je lijf voelt gaan tijdens de wedstrijden hoewel je weet hoe het af gaat lopen. Bij de boottocht door Amsterdam laaien de emoties opnieuw hoog op. Toch nog echt genieten dus. Even. Totdat je weer de berichten over de vorderingen op corona gebied. Nog altijd geen optimisme, de getallen blijven angstig hoog. Op het moment dat ik dit noteer is het op het uur af een week geleden dat we het café moesten verlaten op gebod van de regering. Het woord gewenning dat ik aan het begin van dit verhaal gebruikte, blijkt illusionair te zijn. De stijgende getallen die je elke avond maar weer voorbij ziet komen, zorgen er wel voor dat je ‘bij de tijd’ blijft.
Net weer wat bemoedigende woorden via facebook gekregen van vriendin Nel. Geeft even wat verstrooiing in deze tijd van ontbrekende contacten. De hometrainer van stal gehaald. Ter afwisseling van de loopband die ik al elke dag gebruik(te). Als we dit goed doorkomen dan liefst zo fit mogelijk.
Zojuist via de host van mijn columns Amateurvoetbal Eindhoven doorgekregen dat aan de nieuwe competitie voor spelers onder de 23 (vooralsnog) van onze regio de volgende teams deelnemen: UNA, Nuenen, Blauw geel, Gemert, Dongen, De Valk, OJC Rosmalen en SV Venray. De uiterlijke inschrijfdatum is verschoven naar 20 april. Boer zoekt vrouw is een favoriet programma waarvoor ik op zondag steeds op tijd naar huis ga. Dat hoef ik nu jammer genoeg niet.
De gordijnen zijn dicht. De nacht komt aansluipen. De achtste nacht.
Een nieuwe week is begonnen. Maandag is toch al niet mijn favoriete dag. Maar, als je de kranten leest, wordt dat er niet beter op. Niks dan kommer en kwel. We gaan misschien wel de dramatische kant uit van Italië, zo luidt de teneur. Het zal toch niet zeker? De beelden van samendrommende landgenoten in het voorbije weekend, zijn beklijvend en bedreigend. Ze doen het ergste vrezen. Tegen deze negatieve gedachten helpt maar één ding: flink poetsen. Maandag is niet m’n favoriete dag, poetsen mijn niet favoriete bezigheid. Toch kan ik in deze omstandigheden aan die drang geen weerstand bieden. De ‘Keuken Divisie’ moet er het eerst aan geloven. Muziek klinkt hard vanuit de aanpalende kamer. De volhouder in mij houdt een kwartiertje stand. Moe gebeukt, een rustpauze ingelast. Wat doet die zon toch buiten? Weer stralend. Toch bespeur ik een valse gloed. Of ligt dat aan mij?
