Een nieuwe column van Thieu Vlemmix.
En nog altijd zie je ze, zich kennelijk onbewust van enige dreiging. Zoals vanmiddag: een slenterende groep jongeren. In dit geval zo’n man of vijf. Mekaar op de schouder kloppend, omarmend, volkomen onbekommerd samen dwars over de weg zwalkend. Ze zijn de jongeren van de oude wereld, zonder C. Maar hoe lang nog duurt hun onbevangenheid?
Vogels zwijgen
De week vordert traag. Het weekend komt langzaam in zicht. Nog even over het hamsteren. Wie dacht dat het fenomeen hamsteren van de wc-rollen typisch iets van hier is, zit mis. In Australië heeft men het intussen over ‘the famous story of the toiletpaper’. Ook daar dus. Intussen blijft de zon op mijn balkon een nieuwe vrolijke ochtend uitstralen. Maar nog altijd is het dat niet. Ondanks de weldadige warmte van zeker twintig graden, uit de wind op mijn comfortabele stukje eigen terras. Nu het bij alle ellende toch kan, mooi wat zonnige uurtjes pakken buiten. Wat me bij dit prachtige weer opvalt, is het zwijgen van de vogels. Je ziet ze nauwelijks, je hoort ze niet. Ik vraag me af of dat ook iets met het virus van doen heeft. Wat eten in de twee vogelhokjes buiten gestrooid.
Het derde weekend van leegte breekt aan, geen voetbal, geen andere sporten. Toch nog maar even langs het sportpark van UNA gewandeld, omdat ik het niet laten kan. Een leeg sportpark. Voor hoe lang?
..UNA en de lange leegte…?
Ook op andere fronten totaal gebrek aan activiteiten. De wereld staat stil. Hoewel… dieven zijn nog altijd behept met een ander virus; dat is niet veranderd. Ze trekken zich van corona niks aan en stelen brutaalweg een echte van Gogh uit het Singer. Zelf heb ik de eigen discipline nog maar eens aangescherpt: loopband op en daarna de hometrainer. Als ik zo bezig ben, belt in de verte weer een verzorgster bij iemand aan. Jawel hoor, inclusief mondkapje. Met de beelden van China nog voor de geest, leek de wereld van de mondkapjes niet zo lang gelden nog zo ver weg. Dat is voorbij, of beter gezegd: dichtbij. Eens te meer blijken vrouwen het sterke geslacht. Zij ‘bemannen’ in overgrote meerderheid de verzorgende beroepen en houden ons overeind. Bovendien blijkt dat er meer mannen aan het virus bezwijken dan vrouwen. Sterk, die vrouwen dus. Maar ook vol emotie. De vrolijk jankende zussen op familiebezoek in Tasmanië gezien? All You Need Is Love op z’n best, prachtige tv. Goed dat we toch nog getuige kunnen zijn van mooie familiebijeenkomsten.
Zomertijd
Nog altijd zijn er op deze aardbol – waarschijnlijk uit eigen belang, anders valt het niet te verklaren – regeringsleiders die hun best doen het virus te negeren. Nu is het de beurt aan president Bolsonaro van Brazilië om de gevolgen te bagatelliseren. Zijn voorganger daarin was de leider van Amerika, Trump. Die is intussen rap teruggefloten door rampzalige dodencijfers in zijn eigen VS.
Afgelopen zondag werden de klokken vooruit gezet naar zomertijd. Maar zomer is het nog bij lange na niet. En of het nou een uurtje eerder of later is, dat maakt in deze situatie van quarantaine niet gek veel uit. Buiten dwarrelden flinterdunne brokjes hagel voorbij het raam, bij een gure wind. Binnenblijven, lijkt even geen straf.
Voorheen zag ik ze dus regelmatig in zwermen tegen de donkerende avondluchten wegduiken, dwars tussen twee flatgebouwen door. Ik heb ze al enige dagen gemist. Maar plots zit ie daar, vlak voor mijn neus. Op de balustrade. Een duif. En een flinke ook. Helaas bij deze oorlog tegen corona (nog) geen boodschap in de snavel; geen vredesduif dus.
Pandemonium van jewelste
Nu we in de derde week zitten, is het al een paar dagen kwakkelen wat de virusgegevens betreft. Dan wat meer, dan wat minder toename. Maar dan een nieuwe dreun op dinsdagavond: 175 doden in 1 dag. De sport ligt stil, maar dit kun je wel een ‘record’ noemen. Een dreun, een klap. De boodschap van Rutte laat Nederland beduusd achter. De strakke maatregelen worden met vier weken verlengd. Voor de ‘gewone’ thuisblijvers – zoals ondergetekende – is dat misschien nog wel een beetje te overzien. Maar voor veel anderen en met name ‘de zorg’ is dit op alle vlakken een pandemonium van jewelste. ‘Na de wereldoorlogen’, zo zegt Rutte, ‘is dit een van de ergste crises’. Zeg dan gewoon ‘het is de ergste crisis, afgezien van de Wereldoorlogen’, want dat is het. En dan hoor je vanuit de zaal ook nog iemand de, wat mij betreft, aller onbenulligste van alle onbenullige vragen stellen: ‘en hoe gaat het met ‘t profvoetbal verder’? Het antwoord heb ik niet afgewacht.
