In zijn nieuwste column hoopt Thieu Vlemmix op vreugdeschoten van het kanon in Zandoers
Het zou toch wat zijn als ‘het’, even stiekem en achterbaks als ‘het’ in maart ons leven binnensloop, ook weer achter de elleboog om, houdoe zou zeggen. Zomaar ineens weg, foetsie, verdwenen. Eerst weg uit Brabant. En dan – de volgorde maakt dan verder geen verschil – uit de rest van Nederland.
Zilst Kermis zou niet alleen alsnog doorgaan, maar spontaan exploderen, nog ver voordat augustus zich heeft aangediend. De cafés zouden acuut vollopen. Het Meiveld en de Zilster Kronkel zouden zich vullen met een juichende massa. In de Kromstraat zou men over de koppen kunnen lopen. Discotheek De Kers in Oers zou de deuren wagenwijd opengooien en een ongekend dorps volksfeest ontketenen. De arbeiders op de nieuwbouw waar eens Schippers zat, zouden zonder een moment van aarzeling hun hamers, troffels, beitels en of waterpassen uit de handen laten vallen. Het gebeier van de Sint Jan de Doperkerk zou geen einde kennen en Het Kanon van Zandoers zou een flink aantal vreugdeschoten uit het oude lijf persen.
Enne….geen mens zou zich nog vergapen aan de eindeloze reeksen van RIVM cijfers op TV. Geen mens zou trouwens überhaupt nog naar TV kijken, maar zich pardoes mengen in de hossende massa buiten. De vrije lucht opzoeken, met de oorverdovende muziek galmend in de oren.
Maar ook deze hoop is slechts vader van vluchtige gedachten. Heel kort maar flitst de hallucinatie me valselijk door het hoofd, als ie er plots is, de wind. Met kracht 6 steekt ie vanuit het oosten op. Het valt dit keer – o toeval – samen met de IJsheiligen. Na weken van een verleidelijke zon, de genoegzame warmte en een bijna angstige stilte. Er jaagt intussen een strakke noordooster over de huizen, dorpen, de steden, de bossen en de velden. De temperaturen zakken in een mum van tijd, van in de twintig naar maar net boven de tien. Dat brengt me toch nog even terug bij de al geuite vader van de gedachte, de hoop dus: misschien is deze weersverandering toch slecht voor de ziektekiemen en onaangenaam voor het virus?
Toch nog even zeuren? Nou, vooruit dan. Juist nu ‘het’ weer bijna mag. Net nu de stilte en verlatenheid van de straten en pleinen plaats gaat maken voor de verleiding van gezelligheid en terrassen zich straks lijken te gaan vullen, jaagt kou en onstuimigheid de mensen terug naar binnen. Is het een zegen of een straf? Het heeft in ieder geval iets van het onvoorspelbare, het onbetrouwbare van corona.
De schaterlach van de jeugd
Toch nog even wat vreugde? Nou, vooruit dan. Mooi en een verademing om de jongste jeugd de afgelopen week weer over de sportvelden te zien rennen. Om hun schaterlach en geschreeuw weer de wereld in te horen schallen. Weer leven na een doodstille periode. Langzaam maar zeker gaan ook de senioren weer in de burries. Maar er is nog heel veel onduidelijkheid hoe het met veel sporten verder moet. Bij de grote publiekstrekker, het voetbal, bijvoorbeeld. Men wil wel, maar weet eigenlijk niet hoe. Voorlopig doet ‘beispiel‘ Duitsland het met lege stadions. Maar men is als de dood voor mogelijk weer oprukkende besmettingen, zie ook Zuid Korea. Het is nog lang niet voorbij. Kom op onderzoekers, testen, uitproberen, studeren, uitvinden. Kom op met het vaccin…
