In zijn nieuwe column neemt Thieu Vlemmix zijn medeloper Peer en de lezer mee in zijn wekelijkse rondje Veldhoven
Onlangs weer ons rondje Veldhoven gemaakt. ‘Ons’, dat zijn mijn mede loper Peer en ikzelf dus. Zoals gewoonlijk, flink doorgestapt. Ook bij dit eerste lustrum. Vijf weken geleden is de knoop doorgehakt: we gaan er één keer in de week tussenuit, op de zaterdag. Een flinke wandeltocht is de bedoeling. Pakweg twee ȧ drie uur kriskras door en rondom Veldhoven. Een kloek besluit. Een goed besluit ook. Door Veldhoven heen banjeren is op zich al een stuk aangenamer dan thuis zitten. Het blijkt echter ook aanzienlijk interessanter dan gedacht. Je beleeft nog eens wat. En als rasechte Veldhovenaar (lees Zeelstenaar) meende ik onze gemeente aardig te kennen, na deze ervaringen past me echter enige bescheidenheid. Loop nu met ons mee.
Juiste recept
Tijdens deze aangename stappartijen merken we dat de mensen in toenemende mate de buitenlucht opzoeken. Meer wandelaars, rolschaatsers, wielrijders en renners, steeds meer hardlopers en vooral veel hardloopsters. Kortom, men wil de buitenlucht in, bewegen. Het lijkt ’t juiste recept. Misschien niet tegen corona zelf, wel tegen de noodgedwongen inactiviteit bij velen. En behalve beweging, levert het een meer dan interessante ontdekkingstocht op. Langs talloze mooie buurten, onbekende plekken, prachtige huizen en met onverwachte ontmoetingen. Wat is Veldhoven groot geworden, bovendien mooi en met veel groen. Zo voert één van de routes ons onder meer door Meerveldhovense dreven. Via de Ligt, Lange Mees, de Merefeltstraat en de lege velden van de plaatselijke trots Marvilde, naar de Dorpstraat. Dan via het winkelcentrum van de Kromstraat, de Sondervick op, richting Oers. De Heerbaan over en de Sint Janstraat in. Waar me bij Oers, zijn omgeving en bevolking, eerder de woorden dorps, rustiek en bedaard te binnen schieten, geldt voor de nieuwe westelijke woonkernen bijna het tegengestelde: prachtige nieuwbouw met, zo her en der verspreid, pittoreske torentjes. Gewaagd maar geslaagd. We laten het (links) liggen en lopen richting Scherpenering. Een interessante stop, even aankloppen bij de familie Van Kollenburg-Bierings. Goeie kennissen van Peer en zijn vrouw Nel, die er op hun fietstochten regelmatig aanleggen. De altijd opgeruimde moeder Koos was bekend om haar gave van overlezing. Veel Oerse mensen zijn haar tot op de dag van vandaag dankbaar dat ze hen van de pijn afhielp. De appels vielen niet ver van de boom. Zie de beroepen van de kinderen: dochter Rian is doktersassistente bij de GGD, zoon Peter klinisch fysisch medewerker radiotherapie in het Radboud ziekenhuis en René huisarts in Schaijk. Moeder Koos overleed een paar maanden geleden en de kinderen zijn bij onze komst bezig met het opruimen van het ouderlijk huis. Bij een lekkere koffie praten we even bij.
Foto familie van Kollenburg-Bierings, vanaf links René, Peter, vader Bert, moeder Koos en Rian.
Een heel fijn oponthoud met een pracht van een Oerse familie. Maar we moeten verder. Geen kwestie overigens van voor de regen thuis willen zijn. Want sinds Corona hier rondwaart, blijft die angstvallig uit de buurt. Tegen de Scherpenering aan – ik ken het daar een beetje – hadden wij thuis als boer vroeger nog land om te bewerken. Er lagen oorlogsbunkers in de bossen verscholen. Als jonge tieners piepelenbergen, vlag veroveren en andere spelletjes, zolang we nog geen koren hoefden te binden of andere boerenwerk. Wie we daar hebben: Bullens, Heintje is de naam. Plots komt ie aanfietsen, met lichte tred. Mooie mens. Een handige middenvelder vroeger van RKVVO. Eens ook een zeer gewaardeerde zaalvoetballer voor De Gouden Appel. Een handenbinder. Als je hem kwijt dacht te zijn stond ie alweer voor je. Een prima techniek ook. Kort gesprek, leuke ontmoeting op een mooie zonnige zaterdagmiddag. Vervolgens de Oersebaan op. In de stralende zon, wat een genot.
Pracht en praal, brem in mei langs de Oersebaan…
Geel kleurende heidebloesem (brem). Daartussen, een overweldigende hoeveelheid feestelijk bloeiende klaprozen aan de slootkant. Zo nu en dan een verdwaalde lupine. Het kan niet op. De gedachten gaan onwillekeurig ver terug. De hei met volle bloesem, klaprozen in het wild.
een berzie klaprozen…
Een fragment uit een boek, over deze omgeving geschreven: ‘In afwisselend ritme zwierf ik langs de schier onafzienbare goudgele koren- en havervelden. Twee zojuist geplukte klaprozen en een hardblauwe korenbloem bengelden slordig uit de rechterbroekzak van mijn werkendaagse lange korte broek. Over heidepaden, door sloten, greppels en oneffen weiden vervolgde ik mijn ontdekkingstocht. De weldadige rust werd enkel doorbroken door een leeuwerik die schreeuwend de helblauwe lucht in klom. Steeds verder, totdat de stip uit het zicht verdween en die ontzaggelijke stilte intrad’. Kindergeluk, een diepe herinnering komt tot leven.
Maten
Onderweg via Strijp langs het kanaal, een andere keer. Een tegenovergestelde route. Langs de uiteinden van Meerhoven en terug, komen we door het winkelcentrum Terminal M. Daar vindt een spontane ontmoeting plaats met Thomas van de Berg. Hij speelde eens samen met mijn loopmaat Peer, in de befaamde middenlinie van UNA, betiteld als ‘het meest uitgebalanceerde middenveld’ van de Zeelstenaren ooit. Thomas, een fantastische aanvallende halfspeler c.q. ‘valse’ spits, geschikt voor het betaalde voetbal, scoorde een beslissend doelpunt toen UNA in 1976 naar de hoogste amateurklasse promoveerde.
Thomas v.d. Berg rechts en loopmaat Peer van de Nieuwenhof links (UNA promoveert in 1976, midden Rinus Regeling)…
Ook bij Marvilde troffen beide ‘geboren voetballers’ elkaar. In Meerhoven een stomtoevallig weerzien tussen maten. Verrassend mooi centrum trouwens ook, dat Terminal M. En zo gaan we verder op het looppad van onze voorvaderen…
