Column: Afscheid van Cor Vorstenbosch, de zingende melkboer

Foto: Veldhoven.nieuws

De laatste melkboer van Veldhoven stopt ermee. Cor legt er op zaterdag 4 juli definitief de pannen op. Daarna wacht het pensioen.

Column door Thieu Vlemmix

Eenenvijftig jaar waren de plaatselijke straten dagelijks zijn werkdomein. Weer of geen weer, ongeacht regen of tegenwind. Zijn vrouw Jeanne deed thuis de administratie. Met wat minder weer en minder wind. Maar ook dat is dus afgelopen.

De venter van melk en aanverwante zaken, is er eentje van een uniek ras. Colportage is zeker in deze tijd van privacy immers niet meer erg in tel. Even afgezien van de opflakkering vanwege Corona.

Dan was dat vroeger andere koek. Met name in de tientallen jaren zo rond de helft van vorige eeuw. Met ieder zijn eigen klantenstraat, zijn ze dan met velen, de melkventers. De van de Blieken, de van Boekels en de van de Mierdens van toen, verdienen hun dagelijks brood met…melk en mulkepap.

FriedFrans

Fried v.d. Velden (l) en Frans v. d. Bliek..

Andere deurverkopers zijn er verder ook in overvloed en in allerlei varianten. Ook zij voorzien met huisventen in hun bestaan. Een aantal bekende plaatselijken van vroeger? Uit de losse pols: broodbakker Piet de Bont, verzekeringsman  Jan van Beers, ijscoboer Fried Senders (foto), de kolenboeren Eliëns, schillen- en eierboer Harrie Waterschoot, de fameuze Jana Vingerhoets van de melk en eieren, Job van de Velden met groenten, enz., enz.

Fried Senders

Op het slagveld van heden zijn in de harde strijd om het bestaan eigenlijk alleen de fietsende opvolgers van de legendarisch Januske de Post overeind gebleven, de postbodes van vandaag.

Van de melkventers die zowel ‘toen’ als ‘nu’ hebben meegemaakt en dus al meer dan een halve eeuw de straten van Veldhoven doorkruisen, is Cor Vorstenbosch de allerlaatste. Een man van de straat, geboren en getogen in de lange schaduw van de Zeelster Sint Willibrorduskerk…

Als 14-jarige

Vanuit de boezem van zijn geboortedorp en woonplaats, elke dag opnieuw, in de Veldhovense straten op weg naar zijn vaste adressen. In het begin nog aan de hand van vader Jan. Maar daarna alleen met paard en wagen op pad, vanaf zijn veertiende.

Cor Vorstenbosch

..Cor met paard en wagen…

Later met het busje.

Een praatje hier of een rake gekscherende opmerking daar. Her en der genietend van een vriendelijk aangeboden kopje thee. Een patroon van vaste gewoonten. Het steevast grappen maken en moppen vertellen, hoort daar ook bij en blijkt al gauw een soort tweede natuur van deze mens onder de mensen. Zoals ook een luisterend oor bij nieuwtjes of gebeurtenissen. Daarin vormt  Cor geen uitzondering. Degenen die met hun ‘waar’ aan de deur het brood verdienen, doen er verhalen op en vertellen ze verder. Een nieuwtje is zo het hele dorp door. Ook in dat opzicht is Cor de laatste der  Mohikanen. En om bij de indianen te blijven, de tamtam van de deurverkoper, die zorgt voor begrip en samenhang binnen de dorpsgemeenschap, zal dus gaan verstommen. Zoals ook zijn zang. Want dat kan hij eveneens. Zijn optredens als ‘de zingende melkboer’ vormen een opvallend handelsmerk. Soms pakt hij in een plaatselijke café de microfoon en geeft een gezellig nummertje ten beste. Is hij de beste zanger onder de lange rij van ex-collega venters? Misschien. Maar, om nog maar een andere specialiteit te noemen: de allerbeste moppentapper is hij zeker. Wat kan die man ze vertellen. Je hebt een verrekijker nodig om iets wat lijkt op ‘concurrentie’ in de verte te ontwaren. Zijn belevenissen en aparte voorvallen zijn zo talrijk, dat hij er met gemak een heel boekenrek mee kan vullen. Ruim vijftig jaar kleurrijke straatlabeur. Meters aan verhalen. Een rijk gevuld leven.

Met een parafrase op Dick Trom:

‘Cor is een bijzonder kind en dat is het’.

Bijzondere dank aan Jan Bressers (Heemkundekring Zeelst Schrijft Geschiedenis) voor zijn bijdrage.

 

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen