Columnist Thieu Vlemmix leunt zijn zestiende column eens rustig achterover voor een terugblik en sluit af met een noodkreet.
Vanaf 16 maart, maar liefst 107 dagen achtereen de kaken stijf op elkaar. Nou ja, uitgezonderd de eenmalige tankstop op het terras van Sint Joris op Tweede Pinksterdag. Bij mijn hoogst eigen – intussen extra strak gelakte – stamkroeg De Kleine Man, staat op de 108ste dag de deur weer wagenwijd open. Een regenachtige dag deze woensdag 1 juli, maar wat geeft het. Kaken van elkaar af, tijd voor een drankje…
Hoog tijd trouwens ook voor een terugkijk naar de achter ons liggende maanden. Dit is mijn zestiende column. Het gaat snel. Even terug naar af.
De columnstart valt samen met de allereerste corona-ervaringen: de lockdown. Het zorgeloze leventje maakt plaats voor een overheersend gevoel van onzekerheid en dreiging. Op 25 maart dringt de neerslachtigheid ook door in mijn teksten. Bijvoorbeeld: ‘lenteachtige dagen, die het in werkelijkheid niet zijn, nu de dreiging als een schaduw boven het dagelijkse leven hangt’. En ‘de avond valt langzaam over de Reijenburg, misschien wel een van de weinige zekerheden’. De zwaarmoedigheid slaat toe. Uitbraken hier, meer en meer doden daar. Overal in de wereld. Trump die vanuit de VS riskante taal twittert en ze daarna snoeihard tegen z’n kanis krijgt. De collega uit het land van Pelé die hetzelfde overkomt. Namelijk het produceren van recordcijfers aan besmettingen en coronadoden. Beide landen zijn graag koploper. Dat zijn ze nu. Maar daar worden ze niet blij van.
Wandelingen
Ook heb ik geschreven over de wekelijkse wandelingen door Veldhoven. Samen met loopmaat Peer, intussen het 1e lustrum (10 x) gepasseerd. U was deelgenoot van de bijzondere ontmoetingen onderweg, met gewone, bijzondere Veldhovenaren in het soms verrassend mooie en groene Veldhoven. Veel mensen die jou niet kennen, maar toch een vriendelijk gedag. Het verhaaltje over het overlijden van wereldster Little Richard (o.a. lied Tutti Frutti). Daarmee samenhangend, de belevenissen van Truus van Delft als tienermeisje op haar retraite met de jonge vrouwen organisatie VKAJ. De diepe bezinning, met een neiging tot eeuwige kuisheid, wordt er bruusk verstoord als ze ‘s avonds in haar bed wakker schiet bij het horen buiten, van Richard’s luide rock-‘n-roll muziek. Ze is meteen bekeerd. Nu is Truus – getrouwd met voormalig UNA 1 voetballer (en voorzitter) Walther Soetens – de trotse grootmoeder van twee toppers van RKVVO: Benn en Luuk Soetens.
Discriminatie
Verder blijkt mijn optimisme over het verdwijnen van corona eind maart, achteraf een volslagen miskleun. Het wordt geen April Love op het Meiveld, maar het tegengestelde: massahysterie op de Dam. Onverantwoord. Ons land wordt plots algehele discriminatie aangepraat en dat onderwerp rukt achter corona snel op naar plaats twee. Als je een voetballiefhebber bent en het programma Veronica Inside volgt, dan zakken je de sokken tot over de schoenen. Johan Derksen en René van der Gijp, die zich talloze malen ronduit -en terecht- tegen racisme en/of discriminatie hebben uitgesproken, worden aan de schandpaal genageld. Nu staat Johan Derksen niet erg bekend om zijn nuance, maar is wel open en rechttoe rechtaan. Zijn grappen (be)treffen alle bevolkingsgroepen. Soms zijn ze nogal grof, maar er valt doorgaans mee te lachen. ‘Wie zich beledigd wil voelen, die gaat zijn gang maar’, luidt kennelijk het credo. Zoals Akwasi. Onder druk, geeft Johan toe dat die grap over de volksmennende rapper misschien een slechte was. Regelmatig heeft Snorremans zijn harde standpunt ‘tegen’ geuit, waarbij hij degene die discrimineert nog net niet aan de állerhoogste boom wil ophangen (misschien wel aan de op één na hoogste).
..voldoende hoge bomen….
Dat is kennelijk niet genoeg. De uitgenodigde studiogasten doen er alles aan om hem door het slijk te halen. Met Wilfred Genee in een kwalijke rol. En verder was Idriss Boussatta als voetballer al niet mijn gedroomde rechtsbuiten. Als tafelgast is hij evenmin de hoop der natie. Om af te sluiten: voor degene die zich normaal gedraagt en gewoon werkt voor zijn geld, is dit – ongeacht een gele, zwarte, rode of witte huidskleur – een tolerant land. Er is natuurlijk wel een heel verschil met bijvoorbeeld Amerika.
Ik geniet van de geweldige Van Dijk, de sublieme Depay, de grandioze Wijnaldum, de super talentvolle Ihattaren, de functionele Promes en de tomeloze Dumfries. Allemaal jongens met een kleurtje. En ik heb de neiging om spontaan te lachen bij een grap, zonder eerst diep te hoeven nadenken. Zelfs als die grap over donker getinte mensen gaat.
Eén noodkreet nog: ‘Veronica Inside moet doorgaan, maar wel met een andere presentator. Mag gerust een zwarte zijn’. D’n Braboneger heeft volgens recente krantenberichten zijn typetje afgezworen, maar anders…
..spontaan gekiekt in Veldhoven: duif zoekt contact, maar zwarte vogel reageert niet …
