Na de eerste mislukte poging om met een georganiseerde busreis een weekje vakantie te nemen een paar maanden terug, strandde daarna ook de tweede vanwege corona. Maar volhouden wordt beloond: driemaal is immers scheepsrecht. Nu dan toch op naar Duitsland, meer in het bijzonder Sauerland.
Waarom deze korte vakantie? Veel medelanders besluiten immers een jaartje over te slaan vanwege de onzekerheden. Mijn besluit om wel te gaan, ligt zeker niet aan mijn buren. Ik heb zo’n fijne buren dat, als een bovenbuur (ik zeg niet wie) zijn voordeursleutels niet bij zich heeft en dus niet bij zichzelf naar binnen kan, de benedenste buur dan zijn grote trap ter beschikking stelt om via het terras van de tussenbuur (en dat ben ik) naar het bovenste appartement te kunnen klimmen. Zo komt hij via het eigen terras binnen. Volgt u het nog? Een vanzelfsprekende burenhulp dus. Ik heb het zelf jaren terug ook al eens meegemaakt en begrijp dat. Al zou de mooie vrouw van de niet genoemde bovenbuur midden in de nacht door het raam van mijn slaapkamer bij me naar binnen proberen te klimmen, dan zou ik ook haar behulpzaam zijn. Mits ze een goede reden heeft natuurlijk… Samengevat: het zit snor tussen ons. En wel zodanig, dat je bijna zou besluiten om helemaal nooit van huis te gaan. Boodschappen uitgezonderd. Bijna dus…
Onzeker, onbekend en vreemd
Welbeschouwd kan ik dus geen echt goeie reden verzinnen om te gaan. Misschien is het al dat gezeur (waaraan ikzelf overigens ook meedoe) vanwege corona, waarom ik besluit om even over de grens het prachtige Sauerland – dat moet gezegd, zie de foto’s – te bezoeken. Misschien is het ook gewoon de uitdaging om, nota bene in deze periode van onzekerheid, met een onbekend gezelschap, naar een ook nog eens vreemde bestemming te reizen.
Vol goede moed stap ik op maandag in Meerhoven op de bus op weg naar het eigenlijke vertrekpunt: Asten. Verbijstering als ik zie dat het buspark, dat anders krioelt van de activiteit, vrijwel leeg is. En nog meer, als het reisgezelschap het bescheiden Trucker stop voor ontvangst krijgt toegewezen. Corona heeft hier al stevig huisgehouden, zo luidt de eerste conclusie. Chauffeur en reisleider Peter ontvangt ons allerhartelijkst en die teneur zal zo blijven. Bij het doornemen van wat afspraken, komt met gapende mond de dreiging van de mondkapjes al op ons af. Meteen opdoen die dingen, haakjes om de oren. En dat zal zo’n 80 % van onze tijd in het Sauerland zo blijven.
BIjeengeKRAS(t)
Negenendertig ‘dapperen’ zijn door de busreizenorganisator uit alle hoeken en gaten van Nederland bijeengeKRAS(t). Ze vangen een vreemd avontuur aan met veel ongewisheden en een verpletterende Duitse discipline. Ik zal er u niet al te veel mee vervelen. Met een aardig voorval op de heenreis, wel. Als de allervriendelijkste chauffeur Peter, via de microfoon wat noodzakelijke mededelingen doet, wordt hij voortdurend door een dame in de linker rij geïnterrumpeerd. Die dame krijgt het niet mis te verstane advies om, indien ze zo graag reisleidster wil spelen, voorin te komen zitten op een aparte zetel. Maar (de dreiging is nu hoorbaar) niet alvorens een examen af te leggen bij… Peter de chauffeur. Het is duidelijk dat de vragen dan van de categorie ‘heel moeilijk’ zullen zijn. Maar, niet nodig, de dame begrijpt de boodschap, slikt bijna haar mondkapje in, zwijgt manmoedig en buigt zich verder over haar tablet.
Buffet cursus
Bij aankomst van het prachtige Parkhotel in Olsberg, worden we vrijwel meteen verpletterd door de Duitse discipline van de mondkapjes, tot in het restaurant toe.
Geen ontkomen aan, ook later bij het eten via het buffet. Eerst een ellenlange rij doorstaan. Vergissingen of vergeten? Dat wordt met bestraffende toon gecorrigeerd. Verkeerde rij? Terug en opnieuw. Wennen? Dat doet het natuurlijk nooit. Vergeten? Dat geschiedt nogal eens, maar in de loop der dagen minder. Er zijn er die – als ware het een vanzelfsprekendheid – al snel slaafs achter hun kapje aansjokken. Anderen doen er wat langer over om het als ‘normaal’ te beschouwen. Ikzelf behoor tot geen van die categorieën en wordt ’s nachts regelmatig gillend wakker, vergeefs grijpend naar mijn kapje in de loze lucht.
Positief
Positief? Als je het kapjesgedoe even wegdenkt, dan blijft er heus nog genoeg over om van te genieten. Het prachtige landschap, de ondanks alles vriendelijke bediening, het goede eten, het mooie hotel. En sommige ontmoetingen met ‘lotgenoten’, zoals de spontane groep uit omgeving Rotterdam, maar ook Corrie bij wie in Artis de dieren op hun gemak tegen de avond in slaap vallen, de ijverig bloggende Cor, en zeker ook verkeersvliegbaas Gentili waarbij de vliegtuigen altijd kunnen rekenen op een veilige landing, dan nog Marinus met zijn vlammende eindspeech en natuurlijk… de voortreffelijke Peter.
Maar eerlijk gezegd, voel ik me, met beide benen terug op Veldhovense bodem, meteen al een stuk beter. En dat wordt nóg beter, want… nu op weg naar de eerste pint.
Dit is ook prachtig Sauerland…
