Onze columnist Thieu Vlemmix pakt de pen op tegen het decor van een grijze dichtgetrokken hemel, van waaruit de regen met tussenpauzes op Veldhoven neerplenst. Windvlagen jagen afgestorven bladeren dwars over de straten. De herfst is in het land.
Het lijkt niet meteen de uitgelezen achtergrond voor een heel vrolijk verhaal. Zeker niet nu de vooruitzichten van corona er niet beter op zijn geworden, met opnieuw dagen achtereen onrustbarende toenames. De verwachtingen over de duur van dit pandemonium worden al bijgesteld naar een jaar. Het heeft de regering – hoewel bang voor gezichtsverlies – er zelfs toe doen besluiten om de mondkapjes een prominentere rol te geven. Waren ze volgens de Nederlandse wetenschappers en onderzoekers eerst nauwelijks van invloed, nu volgt men toch het voorbeeld van bijna alle landen in de wereld om ze toch een andere modus toe te kennen. En was het in ‘t openbaar vervoer allang verplicht, daar volgt nu dan toch een ‘dringend advies’ om ze in het algemeen ook in openbare ruimtes te dragen. Ook in de winkels, zoals AH en de Jumbo. Men neigt zelfs naar verplichting, maar dat botst met de praktische uitvoering c.q. handhaving. Van ‘baat het niet dan schaadt het niet’, zijn we dus gegaan naar ‘belangrijk tegen de verspreiding van het virus’. Zelfs op scholen geldt nu een verplicht kapje. Het lijkt er sterk op dat Nederland zo van het slimste jongetje van de klas is gedegradeerd tot het stoutste jongetje. Niet meer doen hoor!
Menens
Onze plaatselijke nieuwssite (deze dus) komt al op 1 oktober met de informatie naar buiten dat in het Veldhovense MMC de verplichting tot mondneusmaskers is ingevoerd en dat ze aan patiënten, begeleiders en bezoekers worden uitgereikt. Het is dus echt menens. Ook buiten, want de druppels zijn intussen overgegaan in flinke buien. Het doet me besluiten om u niet langer te vermoeien met mijn mening over zaken die sowieso al het nieuws overheersen en zo over u worden uitgestort. Je zou dit alles willen ontlopen. En liever niet door je thuis op te sluiten, waar de boodschap van Rutte zo ongeveer op neerkomt. Maar desnoods bijvoorbeeld met een wereldreis. Helaas echter speelt de pandemie dus wereldwijd.
Wereldwijde wandeltocht
Een wereldreis… dat brengt me toch bij het verhaal van zopas in de krant, over een wereldwijde wandeltocht welke ruim een eeuw geleden plaatsvond. Een opmerkelijke geschiedenis, of eigenlijk een opmerkelijk boek. Het handelt over drie ondernemende mannen. ’De Wereld Wandelaars’, zo luidt de titel. Een waargebeurd verhaal. De begin twintigers trekken in 1911 op de bonnefooi de wijde wereld in. Mooie foto’s van toen, begeleiden in ‘t boek van Wim Willems het fascinerende verslag dat zich over jaren uitstrekt.
De wereldreizigers. Let op de sandalen…(fotograaf onbekend)
Schrijver Wim Willems wordt in 2002 telefonisch benaderd door een vrouw, Winnifred genaamd. Zij is geraakt door de stukken die hij schrijft over Den Haag, de arbeidersbuurten en o.a. over een familie Perfors (ook een tak in haar familie). Ze ontdekt veel punten van overeenkomst met het leven van haar grootvader als deze opgroeit in de Haagse arbeidsbuurten. Haar grootvader blijkt Gerard Perfors te zijn… één van de drie wereldwandelaars. In het scheepskoffer dat ze van hem in bezit heeft, bevindt zich een schat aan gegevens. Ze stelt de documenten, papieren en foto’s ter beschikking van de geïntrigeerde Wim Willems voor zijn boek over de drie jongemannen, die te voet een tocht door de wereld maken. Gerard, Frans en Bram zijn alle drie socialist, geheelonthouder en vegetariër. Afkomstig uit het laagste volksmilieu hebben ze elkaar in hun gezamenlijke ambitie gevonden. Heel erg logisch is hun onderneming niet. Want ambities reiken in die tijd vanuit het arbeidersmilieu normaliter niet verder dan het verrichten van handenarbeid en het al vroeg stichten van een gezin. Ze zijn dan ook echte buitenbeentjes in hun families, op zoek naar idealen en een betere toekomst. Op sandalen en zonder geld in de ransel beginnen ze eraan. De tocht krijgt veel ongedachte en onverwachte wendingen.
De mannen worden bij hun vertrek op de Dam in Amsterdam uitgezwaaid door een grote mensenmassa. En, zo staat te lezen, ‘om te voorkomen dat het uit de hand loopt met zoveel omstanders, is er een politieagent opgetrommeld’. Ja, het staat er echt ‘een politieagent’. Dat zouden er nu tientallen, zo niet een paar honderd zijn. De drie noemen zich ook vegetarische reizigers; dan al! Terzijde: zijn nazaten zullen later in Palestina een strikt vegetarisch leven leiden! Toeval? Nee, dat bestaat niet.
In de Zwitserse Alpen…(fotograaf onbekend)
Ikzelf ben enorm geboeid door het begin van dit verhaal, maar evenzeer door het verdere verloop. Dat nazaten van de wereldreizigers nu in diverse continenten wonen en leven, verklapt misschien al iets. Maar ik kom er in de komende tijd ongetwijfeld nog eens verder op terug.
