En dus zijn we weer in een nieuwe lockdown beland. Semi weliswaar, dus een beetje bewegingsvrijheid is ons nog gegund.
Toch zijn de gevolgen aanzienlijk. Wat de sporten betreft mag bijvoorbeeld het betaald voetbal nog wel, maar zonder publiek. Verder staan de andere sportieve activiteiten in teamverband – onze grootste vrijtijdsbesteding toch – op zeer een laag pitje. En achter elk sportevenement dat bij uitzondering wel doorgaat (internationaal wielrennen bijv.), zie je binnen de kortste keren lellen van vraagtekens verschijnen. In weerwil van de bekende bubbels, duiken namelijk ook daar besmettingen op met het ongrijpbare virus.
Ook geen amateurvoetbal dus. Voor de komende weken althans. In hun kringen heerst echter de vrees dat dit wel eens een veel langere zit kan worden. De biljarters van het Groot Veldhovens Driebanden Toernooi (biljart) zijn ook tijdelijk gesneuveld. Maar toch heeft de organisatie, ook al is de hoop misschien groter dan de verwachting, de moed gehad om een nieuwe programmering vast te stellen voor de rest van de eerste ronde. Chapeau!
Wie had deze kommer en kwel in maart allemaal kunnen bevroeden?
Viltjes om de kranen
Voorlopig ook niet even gezellig naar het café. De angst bestaat, dat de viltjes daar nog geruime tijd om de tapkranen zullen blijven zitten. Wat kunnen we verder nog verzinnen? Wandelen, fietsen natuurlijk.
Genieten van de prachtige herfstkleuren. Mooie bomen, paddenstoelen. Televisiekijken gaat nogal eens vervelen. Boeken lezen? Ja, natuurlijk. Familie bezoeken in het weekend? Ook daar zit intussen bij velen de klad in; de angst voor besmetting is te groot. Soms slaat zo de verveling dus toch toe. Een lied galmt plots door de ether:
Een zingende merel, de geur van de zee,
Ja alles kan een mens gelukkig maken,
De zon die doorbreekt, een vers kopje thee.
Wat een eenvoud. Het zet zich vast in mijn geest en ik stel vast dat het aardig weergeeft hoe we er voor staan. Het lied is van René Froger met als titel ‘Een eigen huis’. Nooit heb ik kunnen bevroeden, dat die drie regels nog eens de leidraad zouden vormen voor een column. Maar toch, de eenvoudige gedachten, de simpele momenten van geluk, ze spreken in deze sombere tijd tot de verbeelding. Tot de mijne tenminste.
Hoe ik vervolgens echter ook mijn best doe, een zingende merel valt er in de verste verte niet in mijn omgeving te bespeuren. Niet te horen en niet te zien. En de zee? Naar de geur ervan kan men slechts gissen. Is dat de branding, het klotsen van de golven, dat ik hoor? Een waandenkbeeld dat ik maar gauw van me af zet. Wij hebben in Veldhoven wel de Gender en de Run, maar die klotsen niet. De zon die doorbreekt, dan maar? Nou, dat is in deze tijd maar sporadisch het geval. En als je er niet snel bij bent, dan hebben de asgrauwe Veldhovense luchten al weer de overhand in deze overgangsperiode naar de winter.
Voorzichtige zondoorbraak in de Veldhovense luchten
Een kopje thee dan? Hè, hè, eindelijk. Dat zal nog wel lukken. Ja, daarmee kun je deze mens gelukkig maken. In de supers van het Citycentrum ontdek ik, over de rand van mijn mondkapje heen en met licht beslagen brillenglazen, talloze labels, waaronder fameuze merken als Lipton, Ceylon en Pickwick.
En ik moet het toegeven, in de tweede regel ‘ja alles kan een mens gelukkig maken’, schuilt achteraf gezien dus een zee van waarheid.
