Laag in de lucht zwalken zware wolkenpartijen rusteloos voorbij de ontwakende ochtendzon. Het is een druilerige wintermorgen zoals zo vele in dit jaargetijde. Er ligt vandaag hondenweer in het verschiet.
Verder lijkt de maand december, getooid in de gebruikelijke feestverlichting, klaar voor de eindejaarstoppers Kerstmis en Nieuwjaar. Het woord ‘gebruikelijk’ past dit keer trouwens niet zo bij ons eigen Veldhovense Citycentrum. Dat is namelijk in z’n aller-fraaiste kledij gestoken en oogt nog mooier dan in andere jaren. Uiterlijk vertoon in moeilijke tijden? Ja, maar laten we in weerwil van de nieuwe coronamaatregelen, een harde lockdown, in deze wankele tijden toch ook maar even van al dit moois genieten. Nederland gaat voor een aantal weken op slot. Maar kniezen lost (ook) niks op.
De honden
Ergens in de verte klink het geblaf van een hond. Vlak daarop en wat dichterbij, nóg eentje. Geluiden die zeker tegenwoordig niet ongewoon zijn. In de morgen niet, in de middag niet en ’s avonds evenmin. Het zal u ook niet ontgaan zijn, honden en nog eens honden. In alle soorten, rassen en kleuren: boxers, labradors, boomers, golden retrievers, etc. Je ziet ze in en langs de straten, aan de lijn en je ziet ze los. Het zijn er veel en dikwijls prachtig.
Misschien is de veronderstelling dat het er veel meer zijn dan vóór de crisis niet juist, maar het heeft er toch wel alle schijn van.
Ik denk dat sinds corona in het land is, het leventje van honden er niet op achteruit is gegaan. De vele uren die ze voordien dikwijls thuis bij de haard doorbrachten, zijn nu voor veel van de viervoeters veranderd in een leuk en afwisselend buitenleven. Op je gemak thuis, maar ook regelmatig de beweging, een frisse neus, lekker ontspannen door de straten, een hondenwei, bossen en heide. Vermoedelijk zijn het er dus meer dan voorheen. Aangeschaft omdat mensen veel meer thuis vertoeven, zich vervelen en wat om handen willen hebben? Een tijdelijke afleiding?
Deze morgen, terwijl ik vanaf mijn loopband (jawel sportief bezig) naar buiten kijk, is er binnen tien minuten een stevige bevestiging van al mijn vermoedens als er zomaar een stuk of zes voorbij zijn gekomen. Een rage dus? De vraag is dan: zijn die huishonden straks weer allemaal de dupe wanneer het leven weer zijn normale gang neemt? Het valt te hopen van niet. Nu ik er trouwens wat meer op let dan voorheen, valt een schaterlach soms niet te onderdrukken. Zoals dit keer als ik er eentje zie paraderen: een flink uitgedijde dame van driekwart meter breed en bijna een meter tachtig lang, met aan de leiband een pittige chihuahua van 15 centimeter hoog en een gewicht van nog geen kilo. Soms sleuren die kleine hondjes, keffend en wel, de dame bijna van de sokkel. Hou jezelf als toeschouwer dan maar eens in. Nadat de vrouw in kwestie het hondje weer in het gareel heeft en haar lange fel gekleurde vest een beetje is gefatsoeneerd, vervolgt het duo de tocht. Misschien geeft een uur of wat later en iets verderop, nog wel meer aanleiding tot een spontane lach. Het is de combinatie van eenzelfde soort minimalistisch hondje met een maximalistische levendigheid, maar dit keer aan de band van een flinke volwassen kerel.
Waf waf
Nadat ik ben uitgeschaterd en de verfoeilijke gedachte ‘man, neem toch een echte hond’, uit mijn hoofd heb verbannen, maakt de wereld weer plaats voor realiteit. Een realiteit die de hoop in zich herbergt dat het andere beest, dat gruwelijke, gitzwarte, misselijke, boosaardige, kwaadaardige, halsstarrige beest, over enkele maanden zijn kont laat zien en na gejouw en natrappende bewegingen van ‘het volk’, zich jankend uit de voeten maakt.
Maar de huishond zal daarna zijn aangenamere leventje hopelijk wel kunnen voortzetten. Ik heb gezegd, waf waf.
