Net als ik een beetje optimistisch begin te worden over het verdere verloop van corona richting de inentingen die in januari starten, zie en hoor ik minister van Volksgezondheid Hugo de Jonge plots vol overgave zingen voor de camera.
Meteen slaan de twijfels bij me toe. Sonoor, en in een soort van trance zo lijkt het wel, laat de minister zijn ‘I’m dreaming of a white Christmas’ door de Nederlandse ether galmen. Als je het niet gezien hebt, geloof je het niet. De ernst en het lage bas/baritongeluid doen hilarisch aan. Bij iedereen die ik er daarna over gesproken heb, werd tijdens het aanschouwen van dit quasi serieuze tafereel een brute aanslag gedaan op de lachspieren. Vooral omdat onze minister van gezondheid zichzelf, met zijn onbewogen houding, als zanger wel heel erg serieus neemt. Nu heeft De Jonge sinds het aantreden bij dit kabinet al wel meer opzien gebaard, bijvoorbeeld met zijn opzichtige schoenen. Die ‘afwijking’ lijkt me echter slechts een uiting van jeugdig enthousiasme. Het heeft iets van ‘kijk mij maar eens lekker van de jonge generatie zijn’. Je daaraan ergeren, omdat Hugo geen tiener meer is, of daaromtrent? Nee. Een beetje ‘n afwijkende persoonlijke smaak, niks mis mee. Dat moet gewoon kunnen. En die stem, daar is op zich ook niks mis mee. Sterker uitgedrukt: als ik dirigent van een gerenommeerd mannenkoor was, bijvoorbeeld van de Maastreechter Staar, dan zou ik zeggen ‘kom er snel bij Hugo, zangers als jij kunnen we nog wel gebruiken‘.
Veldhovens Mannenkoor
Maar dirigent dat ben ik niet. Zanger evenmin. Wel geweest trouwens, dat laatste. Bij het Veldhovens Mannenkoor. Frans van de Goor, destijds de fameuze dirigent, heeft er zelfs bij mij op aangedrongen om me als tenor te ontwikkelen tot solist. Ik zag dat eigenlijk niet zitten. Een beetje zingen op de wekelijkse repetities en een gezellige pint na, dat was de bedoeling toen ik erbij ging. Maar solist bij dit illustere koor? De gedachte alleen al boezemde me angst in. Ook weinig zin om via lessen verder te groeien. Na veel aandringen is de slappeling in mij toch door de knieën gegaan. Een paar optredens van het VMK droegen – zonder les te nemen – mijn stempel als solist. Gelukkig niet voor bomvolle zalen. Gebrek aan techniek, de zenuwen en ontbrekende ambitie, stonden tenslotte een verdere carrière in de weg. Mijn eigen kritische ik zegt: slechts één keer kreeg m’n optreden het predicaat ‘goed’. Dat was in Wales. Bij onze reis naar de Engelse westkust en het bezoek aan een grote kolenmijn, zong het koor tijdens de middagpauze een paar nummers voor een enthousiast publiek. In de enorme zaal en voor honderden enthousiaste mijnwerkers, kondigde Frans van de Goor het nummer plots aan met mij als solist. De dirigent kende zijn pappenheimers. Vlug mijn partituur gepakt, geen tijd meer om nerveus te worden. Schouderklopjes na afloop. Bliksemschichten van trots. Enkele maanden later: een optreden voor Veldhovense bejaarden. Niet best. De gelijkenis met ‘de stervende zwaan’, erfenis van de Russische sterballerina Anna Pavlova, was treffend: binnen enkele minuten ging mijn solocarrière het graf in. Ondanks bemoedigende woorden van ‘Toon de Mulder’ (wèl een goeie zanger) stond mijn besluit om te stoppen meteen vast.
The Gravy
Zo nu en dan een keer de microfoon beetpakken in mijn stamkroeg De Kleine Man, dat gebeurt nog wel. Samen soms met oud drummer Henry van Berendonk van het bekende orkest uit onze jeugd, The Gravy. Een band met bekende Veldhovenaren, zoals zanger/gitarist Thieu van Genesen – pas weer een solo carrière opgestart als zanger van ‘gouwe ouwen’ vanaf de 60-er jaren – Noud van de Voort, Rinus Regeling (oud voetballer van Marvilde en UNA) en Jack Groenen.
The Gravy, o.a. 2e van links drummer/zanger Henry van Berendonk en op voorgrond Thieu van Genesen, zanger/gitarist.
Vervlogen tijden… The Gravy en een sneeuwwinter…
Met een paar pilsjes achter de kiezen gaat dat tegenwoordig nog wel, dat zingen samen met Henry, of los uit de pols met die andere Thieu.
Deze mijmeringen komen bovendrijven als ik Hugo de Jonge bloedserieus over ‘A white Christmas’ zie en hoor. Als humoristische act, oké. Maar met zijn huidige status zo serieus op TV? Dat kan ie misschien beter thuis voor de kerststal doen. En anders maar kiezen. Voor een plek in de Maastreechter Staar bijvoorbeeld. Nu zonet is gebleken dat iedereen in Europa al volop aan het vaccineren is geslagen, heeft Nederland als enige zijn zaakjes nog altijd niet op orde. Van het stoutste jongetje in de klas (laatste met de mondkapjes), nu wederom laatste. Een reden temeer voor de Jonge om toch maar naar een zangcarrière uit te kijken?
Op naar 2021…
