Afgelopen zondag is voor de liefhebbers van het amateurvoetbal de eentonigheid van een leven zonder competitie dan eindelijk doorbroken. Ook voor Veldhoven.
Terwijl in de komende weken Marvilde, RKVVO en Rood Wit eveneens aan het serieuze werk gaan beginnen, opende onze plaatselijke topper UNA in Hoorn – de kop van Noord Holland – al het nieuwe voetbalseizoen. En ik was erbij. Met de spelersbus mee van Van Gompel van Gerwen Munchof tours. Een hele mond vol, maar kan krijg je ook wat. Een goeie bus en de goeie chauffeur Theo, zo blijkt. Op zondagmorgen om half elf stappen we op bij Sportpark Zeelst.
En vervolgens gaat het zo ongeveer heel Nederland door. Even een piepklein stukje aardrijkskundekennis bijwerken. In onze route naar het noordwesten passeren we om te beginnen onder andere Vlijmen op het randje van Brabant; dat behoort nog net tot de bekende Langstraat.
Regen
Als we bijna een uur onderweg zijn, dient Vianen in de provincie Utrecht zich aan. Dat geniet in het land de grootste reputatie vanwege zijn verkeersknooppunt en de beruchte files. Niks te zien vandaag. Onderwijl doen we ons tegoed aan de door Connie van de kantine smakelijk belegde broodjes, waarvoor dank. Daarna gaat het rechttoe rechtaan richting Amsterdam. Maar dat laten we met genoegen links liggen. Nog een beetje verder, komen we voorbij Purmerend. We zijn nu al wat ‘heter’, hoewel… de regen stort zich intussen met bakken naar beneden. Om alvast een beetje in stemming te komen van de aankomende voetbalwedstrijd: Purmerend is onder andere de geboorteplaats van Martin Koeman, jawel de vader van Ronald en Erwin. Pa had zelf ‘slechts’ één interland op zijn naam. Zijn zoons deden iets beter met 34 voor Erwin en 78 voor Ronald, de later succesvolle bondscoach en nu bij Barcelona aan het bewind. Maar ook Kees Kwakman was een bekende voetballer uit die plaats (speelde o.a. bij Volendam, NAC, Groningen en Augsburg). Momenteel is hij een gewaardeerd analyticus bij de sportzender ESPN.
Dan zij we toe aan het laatste stukje. Alles bijeen is het 170 kilometer. Met de bus twee uur. Niet niks. Er wacht UNA dit seizoen nog een keer zo ongeveer eenzelfde afstand. Maar die gaat naar de andere kant van Nederland, richting noordoost: HSC Haaksbergen, op zondag 15 mei volgend jaar.
Als we uitstappen, worden we verwelkomd door een aanwakkerende zuidwestenwind. Je ruikt er het Markermeer, dat op luttele meters van de sportvelden ligt.
Historisch club
Als UNA in 1929 wordt opgericht, heeft Hollandia – van 1889 – dus al een respectabele leeftijd bereikt. Een club met historie. Men behoorde vele jaren tot de allerbeste amateurverenigingen van Nederland, met onder andere nog de landstitel bij de zondagamateurs in 2008. De plaats Hoorn is met 75.000 inwoners ook nu nog een maatje groter dan ons eigen Veldhoven. In de perskamer is het onthaal zonder poespas en gastvrij. Sympathieke club, dat Hollandia. Verder zijn hun sportieve resultaten misschien een ietsje minder dan 20 jaar geleden. Maar natuurlijk is het nog steeds een voetbalvereniging van hoog niveau die je niet moet onderschatten. Dat doet UNA ook niet op het zware, sompige veld. Als zich halverwege de tweede helft een enorme bui regen uit de wolken heeft losgemaakt, wordt het er niet beter op. Maar UNA is en blijft de baas op het natuurgras, waarvan je jezelf afvraagt hoe het er een eind verder in de competitie bij zal liggen.
Het blijft nog lang bij de 0-1, die al vanaf de 6e minuut het scorebord verlicht. Uiteindelijk wordt het in de 82e minuut toch nog 0-2. Zo’n twintig UNA aanhangers van het trouwste soort hebben de verre reis ook gemaakt. Zij maken zich dan – met een tevreden gevoel – op voor de terugreis, met eigen vervoer.
Onderweg in de bus zo links en rechts een drankje. Verder geen gezeur in de trant van ‘chauffeur, chauffeur toe rij een beetje deur’, want daar is met Theo geen enkele reden toe. Er zit namelijk goed de gang in. Geen enkel oponthoud, ook op deze terugreis niet. Een verdere beschrijving van de terugrit zal ik u besparen. Tegen zevenen landen we weer veilig en wel op startbaan ‘Sportpark Zeelst’. Goedgemutst. Maar jammer genoeg met wat extra blessures, ‘dankzij’ een paar spelers van Hollandia met iets teveel passie in hun spel. En een arbiter die zich, wankel geassisteerd door twee handlangers met vlaggetjes, vandaag niet van zijn beste kant laat zien. Alles bijeen, geen trio van Tweede Divisie niveau.
