De razende wind komt op deze dagen in oktober soms uit alle hoeken en gaten van het Citycentrum. Als ik langs de staande reclameplaat van Stomerij City loop, dan zwaait deze levensgevaarlijk op en neer.
Vijf stappen verder klapt vlak voor mijn neus de reclame van Pearle tegen de grond en een valpartij valt niet meer te vermijden. Bril vliegt door de lucht. Meters verder vind ik hem terug. Aan gruzelementen natuurlijk. Komt goed uit, want met een adequaat exemplaar had ik waarschijnlijk de valpartij wel kunnen voorzien. En dus kunnen voorkomen. Bij Pearle weten ze er wel raad mee. Mooie monturen genoeg. En dan zijn de mannen van Stomerij City natuurlijk de aangewezen buren om meteen mijn kleren chemisch te laten reinigen. Tussendoor een heerlijk kopje koffie bij Crême de la Crême en de dag is weer gered.
Discussies
Het is overigens wel duidelijk, dat de herfst zich op deze dag laat zien van zijn wilde kant. Met om de haverklap plensbuien en een onberekenbare wind die driftig alle kanten in waait. Een herfst ook, waarin de discussies over Sinterklaas en Zwarte Piet – het mooiste kinderfeest aller tijden – alweer oplaaien. Gaat dit feest, zo Nederlands als ‘t maar zijn kan, langzaam maar zeker van het tableau verdwijnen? Als in dit verband het woord ‘discriminatie’ klinkt, dan kan ik me er vanuit mijn kindertijd in de verste verte niks bij voorstellen. Wat een geweldige ervaringen, de intochten, de gesprekken erover op de Bewaarschool en begin Lagere School. Het neerzetten van een klomp onder de schouw, gevuld met een wortel voor de prachtige schimmel van de Sint, die zich soepel en in volle galop over de daken voortbeweegt want hij moet veel adressen bezoeken. Of Zwarte Piet achter dat paard aanholt of dat hij zich elders bevindt? Nooit over nagedacht en het komt niet in ons op om daar vragen over te stellen. Hij is in ieder geval de meest trouwe bondgenoot van zijn baas. Zwarte Piet, tijdens de bezoeken van de Sint dikwijls met veel fratsen, soms een beetje dreigend met de roe en dan weer strooiend met lekker snoep. Dat hoort even onvermijdelijk bij de goedheiligman, als dat pakjesdag hoor(t)de bij 6 december. Als de onrustige nacht van 5 op 6 december in onze eenzame boerderij achteraan op de Djept nog nauwelijks is geweken en plaatsmaakt voor het ochtendgloren, is het helemáál feest. Een grote tafel vol cadeautjes. Elk jaar weer een boek van Arendsoog. Ik herinner me spannende titels als: Witte Veder, De Bende van de Blauwe Bergen, Arendsoog en de Verdwenen Rivier en Het Spookt op de Spoorbaan. Allemaal van schrijver P. Nowee. Verder, iets van blokkendozen, een treintje en rails. Mijn zuster Truus herinnert zich ook nog iets bijzonders wat ik met verbazing aanhoor en waarvan me helemaal niks bijstaat: sinaasappels waarin meestal een cent of in een goed jaar een stuiver verstopt zit.
Naaikistjes
Ons Riek heeft ook nog een andere leuke herinnering. Om de een of andere reden hebben zij en mijn oudste zuster Mia een dag voor Sinterklaas het idee dat er in de slaapkamer van ons vadder en moeder iets verstopt is. Ze kijken op een stiekem moment in de slaapkamerkast en vinden er houten naaikistjes die kennelijk voor hen bestemd zijn. Niks gezegd natuurlijk, maar het klopt wel. ’s Anderendaags staan de kastjes namelijk – met hun naam op een bijbehorend papiertje – op de grote cadeautafel…
Onvergetelijke beelden die zich in je geheugen hebben vastgezet en niks negatiefs in zich hebben. Wat er ook gebeurt, die prachtige herinneringen neemt niemand ons af. Je zou het de kinderen van nu ook gunnen…
Maar te vrezen valt dat het ‘feestje’ steeds meer bedorven gaat worden. Illusies over een kentering hoeven we ons niet te maken. Nog voordat de Sint en zijn gevolg een voet aan wal hebben gezet, zijn er alweer meldingen van bedreigingen en beledigingen rondom mogelijke intochten.
Aan discussies en tegenstellingen tegenwoordig trouwens toch geen gebrek. Nu zijn de spreeuwen aan de beurt. Die weten het zelf nog niet, maar de vraag is inmiddels: afschieten of niet?
