Lagere schooljongens van toen ontmoeten elkaar na 60 jaar… (column Thieu Vlemmix)
Emoties vloeien over bij de terugkeer op zijn geboortegrond. Een halve eeuw woonde en werkte Henk van Lieshout samen met zijn Hanneke in het buitenland. Nu is hij definitief terug, op een steenworp van de straat waar hij geboren werd.
Het lijkt wel een moderne variant op de fabel ‘de verloren zoon’. Maar de gelijkenis met het verhaal uit de Christelijke geschiedenis gaat slechts voor een klein deel op. We hebben het hier niet over iemand die op het verkeerde pad terecht kwam, integendeel.
Henk van Lieshout werd in 1946 geboren in de Zeelster Hoogstraat en vertrok er in 1969. De reden was alleszins plausibel: de roep van zijn Hanneke. Hij trouwde haar en ze vertoefden vervolgens voor het werk grotendeels in het buitenland. Slechts zo nu en dan kwamen ze even overgewipt. Zijn vrouw Hanneke overleed helaas maanden geleden. Nu is Henk dus terug. Definitief terug in het geliefde dorp met de geboortestraat van zijn fijne jeugd. Daar is zelfs een heus boek over, met Henk als de inspirerende man erachter en zijn zuster Corry op de voorpagina. Het bevat een beschrijving van de bewoners en hun familiebelevenissen in deze kaarsrechte en amper 400 meter lange straat, met destijds aan het einde ervan ‘t voetbalveld van UNA. Het zijn de vijftig- en zestiger jaren, de prachtige periode van hun kindertijd. Daarin tiert de geboortebeperking nog niet welig en zijn kinderrijke gezinnen een vanzelfsprekendheid. In de beschreven periode telt men er meer dan 100 kinderen. De jeugd klit er bijeen. Ze hebben een eigen voetbalelftal met een heus clublied. En een eigen orkest, de Zingende Zwervers. Vaste taferelen van die tijd, zoals maandag wasdag, verdwijnen nooit meer van het netvlies. Zoals het wasgoed, drogend buiten an dun droad , wapperend in de vrolijke wind.
Kortstondige fietstocht
Na een kort contact sinds zijn terugkomst, vertelt Henk me over zijn eerste ervaring nadat hij terug is gekeerd. Een kort verhaal, een kortstondige fietstocht eigenlijk, met als vertaling: een feestje van herkenning.
Dat begint als volgt. Het is dinsdag 23 februari 2021 en Henk woont al bijna een week op Houtwal 21. Het wordt de hoogste tijd voor hem om eens rond te gaan fietsen in de buurt. Het doel? Ontdekken of er nog huizen en bekende mensen van vroeger zijn, dat is de gedachte. ’Vroeger’, dan praten we dus over zijn jeugd, halverwege vorige eeuw. Tonnie Kremers, een oude buurjongen van de Hoogstraat en vriend voor het leven, haalt ‘m op. Samen beginnen ze aan een tochtje op de fiets. Het is mooi weer en er wordt richting Muggenhol getrapt.
Oude klasgenoot
Daar aangekomen, valt het op dat er navenant niet veel vroegere huizen meer staan. Maar ‘de ouwe knip’ van nummer 22 staat nog overeind. Iets wat van veraf lijkt op een auw menneke met een grijs baardje, komt net naar buiten. In zijn nabijheid, een dik hundje . Met dat ‘auw’ blijkt het van dichtbij nogal mee te vallen. Maat Tonnie murmelt intussen, iemand bekends in hem te zien. Henk draait zich om en na zijn ‘hallo, mag ik iets vragen’, herkent hij in de man met een zak broodjes en een huzarenslaatje in z’n handen, meteen zijn oud klasgenoot van de lagere school, Tonnie van Kesteren. Hij is nu 75 jaar. Ze verkochten er thuis vroeger witkalk, zo gaat er in een flits door Henk’s hoofd.
Op de lijst van de leerlingenklas uit 1957 (zie foto) prijkt bijna halverwege, op plek 22, de naam van degene tegenover hem: Tonnie van Kesteren dus. Al zijn hele leven lang bewoner van ditzelfde pand. Toen was dat huisnummer 30, maar dat is later omgenummerd. Iets verder, op plek 28 van het schoollijstje, staat onder Lieshout v Henr. G uit de Hoogstraat 49 , Henk zelf natuurlijk.
Leerlingenlijst van de 5e klas lagere school, 1957 meester Klessens…
Uit het korte praatje blijkt, dat Tonnie van Kesteren de opa van Henk nog heeft gekend: Driek Slaats, die ook op het Muggenhol woonde. En de naam Mina Stokman komt eveneens voorbij. ” D è war mu dur inne” , roept Tonnie uit. Maar ook Jack Kuipers, die bij hem in de klas zat en die ze apie noemden. Hij leek er ook een beetje op, kon vliegensvlug in een touw klimmen in de gymnastiekzaal. Jack is inmiddels al overleden.
Er volgen nog meer verhalen en ze spreken af elkaar nog eens op te zoeken, om bij te praten. Over herinneringen van school, de misters en de geliefde juffrouw Jo. Maar aan deze plotse prachtige ontmoeting gewoon op straat, na meer dan 60 jaar, komt een einde! Het zal voor Henk zeker niet de enige blijven…
Henk met Tonnie van Kesteren (rechts) op Muggenhol 22 in Zeelst
Ze fietsen verder. Er is veel veranderd. Het Djept valt nog te ontdekken. En het Heike, daar staan eveneens nog wat huizen van vroeger. En bomen. Deze eerste nostalgische fietstocht na zijn terugkomst op ouderlijke bodem, was de moeite waard.
Thuisgekomen, drinken ze koffie en de twee oude vrienden Tonnie en Henk bladeren nog wat in het boek over de cafés van Zeelst. Een duik terug in een verleden dat alweer zo ver achter hen ligt. Prachtige foto’s van een heerlijke tijd, een feest van herkenning.
