Een nieuwe column van Thieu Vlemmix
Bij het denken aan een onderwerp voor deze column kan ik het rotvirus, dat overal en nergens rondwaart, maar niet van me afschudden. Hoe ik het ook draai of keer, bij elke poging om dingen te beschrijven welke de moeite waard lijken, stel ik vast, dat ik daarbij vooral in rondjes draai. Uiteindelijk kom ik steeds bij corona uit, kom ik terecht bij het ongrijpbare, duistere virus als een allesoverheersende factor. De hardnekkigheid waarmee, heeft veel weg van de berzie muggen die iedere zomer probeert mijn slaapkamer binnen te dringen.
Horeca
Voor heel veel mensen gebeurt het op gezette tijden, voor anderen wekelijks: het uitstapje naar de plaatselijke kroeg. Een sociale bezigheid, te beschouwen als behorend tot de ‘geneugten des levens’. Maar eigenlijk ook een uitstapje waarvan je meent er zo’n beetje recht op te hebben, na een week van hard werken of thuis zitten. Men ontmoet er vrienden en bekenden in een soort van vaste routine. Eigenlijk kan men er niet meer buiten. Café De Kleine Man is zo’n ontmoetingsplek tussen gelijkgestemden van het voetbal, de biljartvrienden, darters, de sigarenrokers (in een aparte ruimte bij elkaar), etc. Bijna onontbeerlijk behoort het tot hun vaste routine, is het een bijkans onmisbaar verzetje in het doorgaans strak geregisseerde alledaagse leven.
..gezellige drukte, een beeld dat verdwijnt?
Totdat de beruchte 15e maart, als het sociale leven en dus ook de kroeg, in slot valt. Bijna twee maanden na dato, dringt zich zo langzamerhand de vraag op, of dat moois ooit nog wel terugkeert.
Afgelopen week zag ik ze voor het eerst sinds de befaamde lockdown van bijna zeven weken weer terug, de uitbaters van café De Kleine Man: Ine en Ad. Ze hebben sinds de uitbraak van Covid-19 vertoeft in hun chaletje in Arcen en ik had via de spaarzame contacten al wel begrepen dat het hen daar prima bevalt. Gezien het over ’t algemeen mooie weer is dat natuurlijk niet zo moeilijk, met de Maas bij de hand en veel bezoek van eigen familie; een soort van lange vakantie in feite.
..uitbater Ad in actie…
En zo ervaren ze het ook. Natuurlijk missen ze de vaste klanten. Zoals de club van seniorenbiljarters op de donderdagmiddag, de sigarenclub op donderdagavond, etc. Het omgekeerde is net zo goed het geval. Maar dat geldt uiteraard eveneens voor de andere biljarters en de darters. Het is zowat de enige valse noot in hun verhaal: de klant, waar ze dikwijls een hechte band mee hebben. Je hoort ze ook zeggen graag op de hoogte te willen blijven van de dorpsgebeurtenissen. Nou dan zijn we gauw uitgepraat, er gebeurt niks. Althans heel weinig. Het leven staat zowat stil. Hoewel hun verblijf elders dus veel weg heeft van vakantie, doemt ook voor hen onontkoombaar het probleem van de toekomst op, hun toekomst. Wat gebeurt er zodra de zaak weer open kan? Er zullen bijzondere regels gelden voor de cafés, restaurants, de kantines van sportclubs (hun voornaamste inkomstenbron).
Met de 1,5 meter samenleving, lijkt de directe toekomst voor cafés als het hunne – en die zijn er nogal wat – er niet erg goed uit te zien. Somberheid kunnen we in een periode als deze missen als kiespijn. Maar eerlijk gezegd, lijkt het mij nagenoeg onmogelijk om binnen in de cafés met die 1,5 meter regel rekening te houden. Ruimtelijk niet, maar misschien is het sociale aspect nog wel belangrijker. De regel is compleet tegenstrijdig met de aard van het beestje. Gezelligheid, een feestje organiseren, een dansje, of met familie samenkomen, het lijkt er vooralsnog niet meer in te zitten.
..terrassen bieden enig perspectief
De terrassen bieden wel enig perspectief. Maar ook daar doen zich praktische problemen voor. Misschien even gaan buurten bij platform anderhalvemeterstore.nl ? Het is een gezamenlijk initiatief van ondernemers ter ondersteuning van de 1,5 meter samenleving. Ze gaan voor praktische oplossingen. Of is het toch gewoon een kwestie van afwachten. Wachten totdat over een jaar of zo een vaccin is gevonden en beschikbaar, zodat iedereen met een prik wordt geholpen?
Een prikje en je mag weer knuffelen?
