Vanmorgen zag ik ze weer rennen, de energieke dames met de toepasselijke naam Running Diva’s . Ik tik hard tegen het raam, maar ze reageren niet. De concentratie. ‘Willen verloren tijd in halen’, zo vermoed ik.
Alles duidt erop dat het loopseizoen er weer aankomt en dit keer echt. Want binnen korte tijd zullen we wel van de meest belemmerende maatregelen verlost zijn. En dan kunnen ze er dus weer vol in.
Mer urst un lutske buurte, om met Oerlenaar Wim Peters te spreken. Buurte over het licht euforisch gevoel dat ons momenteel vervult. Ik zie rolluiken opgetrokken worden die lange tijd de ramen versluierden. Mensen durven hun blikken weer naar buiten te richten. Misschien verbeeld ik het me, maar het aanzienlijk uitgebreide hondjes arsenaal reageert ook. Je ziet bijna allemaal vrolijke baasjes met speelse hondjes.
Speelse hondjes…
De beukenheggen tonen zich in het mooiste groen dat er bestaat, klaar voor de hegmulders. Bij de vangst zongen we vroeger ‘hegmulderke, hegmulderke, tel oew geld en goa dan nog is vliege’.
Ik zag de wieken van de molen in de Kapelstraat ook al gezwind rondjes draaien. Ergo, de zo boze infectiewereld, is bezig om zich langzaam maar zeker van ons af te keren. Hoewel het onbestendige weer momenteel een tegenstander van allure is om helemáál een gevoel van bevrijding te hebben, lijkt het er verdacht veel op dat toch flink wat remmen los kunnen. Sporters draven weer over de groene velden, dierentuinen gaan open en ook de zwembaden. Immers, de coronacijfers blijven stelselmatig dalen, het beruchte R-getal doet dat ook en de ziekenhuizen krijgen lucht. De Jonge c.s. trappen niet meer op de rem. Het is allemaal zeer bemoedigend. En niet alleen bij ons. In Engeland mag zelfs al weer worden geknuffeld met familie en vrienden.
Je hoeft niet te zoeken naar verdere optimistische geluiden, ze komen zo naar je toe. Maxima viert haar vijftigste verjaardag met volop publicitaire aandacht en de dochters treden voor het eerst voluit voor het voetlicht. Mooi toch. En onze koningin krijgt een mooi cadeautje: een postzegel. Nou ja, wie wil dat nou niet. En neem Bolland & Bolland. De muzikale broers hebben de strijdbijl na twintig jaar ruzie begraven. Kunnen ze samen naar het familiale Songfestival in Rotterdam kijken.
Al geprikt
Een massa mensen heeft intussen al prikken gehad. Genoeg om een doorslaggevend effect te hebben op de besmettingen. Het is tijdens gesprekken bijna altijd het eerste dat je hoort: ik ben gevaccineerd! En daarbij past nogmaals een groot compliment voor de gehele club waarvan ik het zelf heb ervaren, die van het vaccinatiecentrum aan de Aalsterweg in Eindhoven. Alles ging soepel, snel en vriendelijk. Het was tot in de puntjes verzorgd. Hulde, hulde, aan dit grotendeels piepjonge gezelschap!
Laat maar komen
Het positivisme druipt er allemaal vanaf. Dat de maartse buien zelfs halverwege mei nog alles in het werk stellen om het goeie stemmingsgevoel te verstoren, deert ons nauwelijks. Hagel, wind, regen, het komt allemaal over ons heen. Laat het maar komen.
