De gemeenschap van elk dorp herbergt zo door zijn geschiedenis heen wel een eigen held. Een bewoner over wiens daden men met trots en enthousiasme vertelt en waar anderen dikwijls ook een dorp aan koppelen.
Dat gaat zeker op voor Oerle met zijn pastoor Vekemans, onder andere bekend om zijn Pastoor Vekemans Fonds ten behoeve van kansarme kinderen in Bihar, India. ‘De laatste pastoor van Oers’ adopteerde er zelf zes kinderen. Een held was de geestelijke Bourgondiër onder de Bourgondiërs zeker voor zijn eigen Oerse gemeenschap, welke hem op handen droeg. Maar ook was hij dat voor veel anderen. Onlangs nog stelde het CDA Veldhoven de overweging van de gemeente Veldhoven, om het fameuze Vekemans Fonds (inleveren van kleding) af te schaffen en te laten opgaan in de gemeentekas, aan de kaak. En geloof maar dat ze daar een punt hebben.
Buurdorp Zeelst heeft als fraai uitgangbord Rinus Schoonen, de wereldkampioen ploegen van 1968. Toegegeven, een hele andere categorie. Het gebeurde in het Afrikaanse Zimbabwe, het toenmalige Rhodesië van de laatste blanke premier Ian Smith. Rinus was misschien geen held en of bekend weldoener. Maar wel ondernemend. Een nuchter en strijdbaar man ook, met de ploeg. Boeren zijn bij het begin van de zestiger jaren van vorige eeuw bezig met de omslag van handploegen naar tractor. Rinus is daarin een voorganger. Ondanks tegenstribbelen van de eigen bond, waarbij hij zijn afkomst van ‘eigenzinnige Zeelstenaar’ niet verloochent, pakt hij in Afrika na twee dagen strijd verrassend de wereldtitel. Zeelst is apetrots en loopt uit voor de imposante huldiging rond de kiosk na zijn terugkomst.
Rinus in actie in Rhodesië (Zimbabwe)…
Bantega
Nu naar het heden. Zo ongeveer vanaf 2014 behoort ook het bescheiden dorp Bantega in het westen van Friesland tot de categorie van bijzondere naamsbekendheid. Sjinkie Knegt, de succesvolle shorttracker, is namelijk één van zijn inwoners. De bekendheid wordt groter, gelijk op met zijn stijgende sportieve prestaties op het ijs (in 2015 sportman van het jaar en diverse andere medailles). Maar nog veel meer, als hij zich in 2019 per ongeluk zelf in brand steekt, thuis bij het aanmaken van zijn houtkachel in de vroege morgen. Zware brandwonden zijn het gevolg. Afgelopen weekend was er een indrukwekkende documentaire over het langzaam maar zeker opkrabbelen van de onverschrokken Fries, na diverse huidtransplantaties. Na zijn eerdere bijnaam ‘de schicht uit Bantega’, levert zijn overlevingsproces van twee jaar met talloze ziekenhuisbezoeken, hem ook nog de naam ‘Feniks uit Fryslan’ op – naar het dier uit de Griekse mythologie dat steeds opnieuw uit zijn eigen as herrees. Een bekende uitspraak van Sjinkie, onlangs: ”ik ben nog net zo gek als vóór de brand”. Zoontje Melle houdt het simpelweg bij: “vuur au”.
Er waren tijdens het voorbije weekend ook mooie sportieve hoogtepunten van onze wielercross(t)ers te zien, vanuit Amerika. En Brabant is natuurlijk extra trots op zijn Marianne Vos. Niettemin houd ik het bij de documentaire van Sjinkie Knegt als zijnde het absolute hoogtepunt. Als klusser aan oude auto’s, raakte hij ook al eens bekneld tussen vorkheftruck en garagedeur. De winnaar van veel medailles bij internationale wedstrijden shorttrack is sinds kort bezig aan een fraaie comeback. Maar ook zie je de vader Sjinkie die anno 2022 de kachel weer aanmaakt. En de nu ruim 2-jarige Melle staat er met z’n neus bovenop. Nooit bang, zoals pa. De huidtransplantaties, de ziekenhuisopnames en zijn contacten met de doktoren, de terugkeer op het ijs met ups en downs; dat alles zorgt voor een fascinerend verhaal.
Het thuis overleven ook van zijn vrouw Fenna en twee jonge kinderen Myrthe en Melle. Een pracht van een documentaire van een unieke sportman die nu in Peking de Olympische Spelen beleeft. Wat eten betreft is hij thuis waarschijnlijk verwend, want dat vindt hij daar bar slecht. Maar alles bijeen mag Bantega trots op ‘m zijn.
