Ijsmuts af, kapje op en knippen maar…(column Thieu Vlemmix)
Het is op het eerste gezicht een dag zoals dagen in maart horen te zijn. Wat zon, een onstuimig beukende wind en zo nu en dan een flinke bui er tussendoor. Wisselvallig en onbetrouwbaar.
Gewoon een herfstachtige aanloop naar de lente, zoals dat in deze periode gebruikelijk is. Wisselvallig en onbetrouwbaar dus. Zoals al geruime tijd, want corona is nog niet uit het land vertrokken. Maar er is toch wel wat veranderd: de kappers mogen weer. Na vier maanden van inactiviteit zijn ze opnieuw aan de knip. Somers, mijn eigen kapper sinds jaar en dag, heeft de stormen van het tijdsgewricht doorstaan. En kan het ambt waarmee op aanwijzing van Rutte vier maanden geleden moest worden gestopt, weer nieuw leven worden ingeblazen.
Oud en nieuw naast elkaar…..
Marjan en dochter Petri nemen met gezwinde spoed de schaar weer ter hand. Snel, handig en met grote happen verdwijnt de grijze massa van het hoofd. Geen vragen in de trant van ‘hier ook’? Of, ‘er mag wel weer wat af hè”? Het proces lijkt namelijk overduidelijk. De plukken hopen zich in een mum van tijd op rond mijn gestoelte. De lieslaarzen thuis vergeten aan te trekken en dus maak ik me intussen meer zorgen over de vraag ‘hoe kom hier straks nog uit met die stapel om me heen’, dan of het wel goed komt met het kapsel. Ik ben immers in goede handen.
Marjan de allerbeste
Mijn buurman Jan Liebregts is unnu fijne mens en ook unnu goeie
, gerenommeerde kapper. Zijn vader Tiny was trouwens een gewaardeerde bas bariton in het Veldhovens Mannenkoor, waarvan Peter - de man van Marjan – en ondergetekende ook lid waren. Wat wordt het Veldhovense wereldje dan plots toch klein! Die Jan dus, heeft me wel eens gevraagd klant bij hem te worden. Als ik Marjan niet had, was ik misschien aan het twijfelen geslagen. Marjan is nou eenmaal de beste en overlopen behoort sowieso niet tot mijn sterkste eigenschappen. Bovendien, bij een kapper op de stoel is de discussie nooit ver weg. Ik zie dat bij Jan met zijn voorkeur al aankomen. Nee, dan ga ik die toch liever met Marjan en Petri aan, zo mijmer ik. Hoewel… ook die discussies mag je niet onderschatten.
Intussen onderga dit eliminatieproces als een soort van heilige ontgroening. Bijna een half jaar slingerden plukken haar immers ordeloos en irritant rondom mijn verwarde hoofd. Buiten is een flinke ijsmuts de remedie. Het aantal daarvan stijgt in de openbaarheid de laatste maanden recht evenredig met het aantal honden aan de lijn van hun nieuwe baasjes of van de elektrische fietsen. Of het gesjoemel op diverse plekken met de coronaregels. Maar dat niet bij kapper Somers. Wat een tijd.
Stem voor samenwerking
Tussen het knippen door ben ik tot een eindconclusie gekomen wat betreft mijn keuze voor de Tweede Kamer. De politieke partijen hebben vol bravoure en met veel overtuigingskracht hun voornemens en kwaliteiten geuit. Maar als je de slogans tot uitgangspunt kiest, dan kun je werkelijk alle kanten uit. Het CDA wil ‘nu doorpakken’. Ja dat wil natuurlijk iedereen. ‘Voor een eerlijke toekomst’ is de PVDA. Wie nou niet? ‘Kiezen voor echt wat telt’ van de CU klinkt ook prima. En voor de VVD’s ‘samen sterker verder’, is veel te zeggen. DENK slaat met ‘samen zijn wij Nederland’, de spijker ook precies op zijn kop. Komt u er nog uit? Ik denk eerlijk gezegd dat in het woord ‘samenwerking’ de meeste overtuigingskracht zit. Daarom heb ik zojuist mijn voordeel van de (politieke) twijfel gegeven aan de jeugd, die dat meer dan andere groepen beseft, en aan iemand uit Veldhoven die dat goed door heeft. De slogan? ’Pak aan Daan’.
