Olympische hattricks en meer stormachtigs (column Thieu Vlemmix)

Ze zitten erop, de Olympische Winterspelen. Voor wat Nederland betreft zijn ze geëindigd met een nieuwe koningin: Irene Schouten. Drie gouden medailles (plus nog een bronzen met de ploegenachtervolging), daar kan niemand op de Spelen van Peking tegenop. Deze troon is voor haar.

Voor de andere koningin Irene Wüst, met gedurende haar schaatsloopbaan in totaal zes gouden Olympische medailles onze beste Olympiër ooit, is er op de valreep nog de onderscheiding ‘Commandeur in de Orde van Orjanje-Nassau’. Met de mannen is het daarentegen heel anders gesteld. Slechts tweemaal gaat het goud in China naar onze schaatsers en dat is voor dit land van de roemruchte Friese Elfstedentochten toch magertjes.

Aan vrouwelijke troonpretendenten ontbreekt het niet; ook ene Suzanne Schulting (1x goud, 1x zilver en 1 maal brons) staat al te trappelen van ongeduld om zich eerdaags met het gevecht der koninginnen te bemoeien. En ze is nog maar 24. Op deze Spelen kun je niet om de vaststelling heen dat de vrouwelijke vertegenwoordiging de regie van de mannen over heeft genomen. Waar de vrouwen worden (of werden?) afgeschilderd als het zwakkere geslacht dat zich laat doen (The Voice, etc.), bewijzen ze op het ijs het tegengestelde. Even terzijde: daar hebben we overigens Glennis Grace niet bij nodig.

Onze schaatsende vrouwen staan hoe dan ook meer dan hun mannetje en heersen in Beijing. De score? Drie keer zoveel goud als de mannen: zes tegen twee. Tegelijk met de roemloze aftocht van Sven Kramer, onze held toch uit de afgelopen jaren, lijkt het rijk van het zogenaamde sterke geslacht ten einde en is Thialf de komende tijd het paleis van de vrouwen.

In België hebben ze geen schaatstroon. Maar ze dromen er wel van. De 21^steplaats van onze zuiderburen op de wintersportladder steekt natuurlijk schril af tegen de Nederlandse positie: zesde. Toch durfden ze vooraf te dromen over goud door hun Bart Swings op de massastart. Als die sensatie zich daadwerkelijk voltrekt en de man in het gele pak het goud verovert, is het land te klein en zelfs het wielrennen voor even ondergeschikt. Daarmee vergeleken, was ons eigen enthousiasme bij de medailles slechts een Hollands stormpje in een glas water. Bij onze zuiderburen overvleugelt de gouden medaille door de inwoner van Herent (net over de grens bij Hamont-Achel) voor even al het andere nieuws. We gunnen ze dat. Maar toch nog luid en duidelijk: op de individuele nummers scoort Nederland met Schulting en Schouten wel tweemaal een medaille hattrick.

Over een stormpje en hattricks gesproken. Nadat eerst op donderdag storm Dudley toeslaat, doet Eunice op de vrijdag er nog een schepje bovenop. Zo worden bijvoorbeeld op die dag alle voetbalwedstrijden afgelast. Een uitzonderlijke gebeurtenis. Als je dan de gebruikelijke stilte na de storm verwacht, wordt voor eventjes overgeschakeld naar een onvoorspelbaar patroon van hevige rukwinden. Ook lastig. Maar op maandag voltrekt zich de heuse windhattrick als met Franklin storm nummer drie over de lage landen raast. En tenslotte - het ene heeft niks met het andere te maken behalve het begrip zelf - nog een bijzondere hattrick. Deze vindt plaats in het spel waaraan het zijn oorsprong dankt, het voetbal. Waarschijnlijk nog nooit vertoond. In de wedstrijd Amerika-Nieuw Zeeland voor vrouwen scoort de Nz-landse verdedigster Meikayla Moore maar liefst driemaal in eigen doel. Even later wordt ze gewisseld. Wie neemt het de arme Meikayla kwalijk als er dan een flinke huilpartij volgt…