Warme deken voor de Oekraīners (column Thieu Vlemmix)

Natuurlijk, de sinds carnaval opnieuw sterk toegenomen omikronbesmettingen vormen nog altijd een stekelig probleem. Ziekenhuizen kampen met personeelsgebrek en dat geldt eveneens voor veel bedrijven. Diverse tijdelijke sluitingen zijn het gevolg. Sportwedstrijden werden afgelopen weekend om dezelfde reden afgelast.

Toch gaat het gewone leven door. Zo vraagt de plaatselijke politiek aandacht met de aanstaande gemeenteraadverkiezingen. Dat alles is echter bijna gênant en lijkt kinderspel tegen de achtergrond van de oorlog in Oekraïne, die maar blijft voortduren. Veertien dagen nu al. Voor de machtswellustige Poetin een lelijke tegenvaller. In tegenstrever Zelensky heeft hij zich namelijk deerlijk vergist. De democratisch gekozen president blijkt niet de komiek en zwakkeling waarvoor hij hem hield. Maar het tegendeel: een dappere Oekraïense leider, die niet van opgeven weet. Vooralsnog ongrijpbaar en vechtend tot de laatste snik. Vanuit zijn zwaar belegerde woonplaats Kiev en samen met zijn achtergebleven bewoners, mannen zowel als strijdbare vrouwen.

Op een aanbod van de Amerikanen om hem zijn taak te laten voortzetten in het buitenland - een optie waarvoor velen in zijn situatie zouden kiezen – gaat hij vooralsnog niet in. De acties vanuit het Westen en de rest van de wereld (met China als belangrijke derde) ten spijt, is de bevolking van het door de Russen gekapittelde Oostblokland, nog altijd zwaar de klos.

Grote steden als Charkov, Kiev, etc., raken uitgehongerd en komen zonder elektriciteit en water te zitten. Meer dan twee miljoen inwoners, meest vrouwen en kinderen, zijn intussen het land al uitgevlucht. De dramatische beelden op TV zijn alleszeggend. Op eigen initiatief zijn ze op de vlucht, richting een veilig buitenland. Maar vrijwel niet via door de Russen ingestelde corridors, welke doorgaans leiden naar door Rusland zelf beheerst gebied. Hoe vals kun je zijn. Een nooit gezien drama van uitgeputte mensen is zich voor onze ogen aan het voltrekken. Zonder dat we er echt iets aan kunnen doen, vanwege de dreiging van nog ongrijpbaarder onheil.

Zeker, het Westen doet veel meer dan het laten wapperen van de geelblauwe vlag en zich hullen in geelblauwe kleren. Het ontketent grootscheepse inzamelingsacties; maar ook kleinscheepse. Zelf ben ik getuige van het initiatief in ons eigen gebouw Lippizaner (Reijenburg) door medebewoner Tom de Vos, die de deuren langsging voor een bijdrage. En zie de toch zo gepeste Groningers, die niks te beroerd zijn om, indien dat nodig mocht zijn, de gaskraan weer verder open te draaien.

Landen vangen op grote schaal vluchtelingen op en bedrijven verbreken in groten getale hun (financiële) banden met Rusland. Alles bijeen lijkt het wel alsof er een grote warme deken heengeslagen wordt om alles wat Oekraīens is.

En het Russische volk zelf dan? Dat wordt intussen door de narcistische Poetin voor het lapje gehouden met valse verhalen en voorwendsels. En de weinigen die de werkelijkheid onder ogen zagen en protesteerden, zitten intussen in de gevangenis. Nu nog zit de wereld klem en in de greep van deze machthebber. Hoe lang nog? Er lijkt een sprankje hoop te gloren op het diplomatieke vlak.