Verscheidene keren per dag stoppen we achteloos iets in onze mond, kauwen het fijn en slikken het door. er zijn duizenden mensen die deze eetgeluiden niet kunnen verdragen, zoals Harrie uit Veldhoven. De aandoening heet misofonie.
7 november is de Dag van de Misofonie, een initiatief van de patiëntenvereniging Misofonie Nederland. Misofonie betekent letterlijk: haat tegen geluid. De ademhaling van een familielid. Het klikken van een muis. Een neus die wordt opgehaald. Lijders aan misofonie walgen van sommige geluiden en worden woedend als ze die horen. “Als iemand een drankje doorslikt, klinkt het voor mij net alsof je een beerput doortrekt”, vertelt Hester in een interview.
Sinds enkele jaren is er een behandeling voor mensen met misofonie die bestaat uit ontspanningsoefeningen en geluidsmanipulatie. Daarbij ga je een ander geluid koppelen aan het geluid dat je irriteert, en volg je aandachttrainingen zodat je meer gaat letten op wat je aan het doen bent in plaats van het geluid dat je hoort. Zo leerde Esther het geluid van iemand die zijn neus ophaalt koppelen aan een gordijn dat iemand dichttrekt. Het geluid van iemand die een cracker of chips eet, werd gekoppeld aan het geluid van voetstappen in de sneeuw. Uiteindelijk lukt het Esther, na veel oefenen, om haar hersenen te foppen. Maar toch zou ze graag willen dat het anders was.
Met Harrie (13) uit Veldhoven gaat het inmiddels best wel goed. Jarenlang trok zijn aandoening een zware wissel op het gezinsleven. Enkele jaren gelden is er een contact met Renske Schut uit Breda die zelf ook aan misofonie lijdt. De tekstschrijfster en fotograaf was bezig met een boek over misofonie.
Therapie
Via haar kwam Harrie terecht bij het AMC waar hij maandenlang therapie volgde. Ruim zes maanden ging hij elke week naar Amsterdam. Langzaamaan is dat afgebouwd en nu is hij net uitbehandeld. “Binnenkomende geluiden volgen bij hem een snelweg naar emotie. Die snelweg moest een kronkelweg worden. De therapie was gericht op het zoeken van afleiding door bijvoorbeeld stenen of ramen te tellen, of een woordslang te maken (bijvoorbeeld het opnoemen van dieren)”, legt zijn moeder uit. Harrie zit inmiddels op het middelbaar onderwijs en het gaat goed met hem. Maar helemaal over gaat de aandoening nooit.
