Muzieklegende Little Richard is niet meer. Onlangs overleed de koning van de rock-‘n-roll op 87-jarige leeftijd in Nashville; nota bene het koninkrijk van de country. Een beetje gênant, misschien had de rocker toch beter Cleveland als overlijdensplek uitgekozen, in de wat noordelijker gelegen staat Ohio en geboortegrond van deze stevige muzieksoort.
Wat kan het mij schelen, ik ken die man nauwelijks en de soort muziek spreekt me ook niet aan, zo luidt mogelijk uw spontane reactie. Toegegeven, het zal voor velen geen verpletterend nieuws zijn. Het opschrift legende krijgt iemand tegenwoordig immers al gauw opgeplakt. Maar voor een andere categorie ‘velen’, is hij er wél echt eentje. Men ziet de zwarte Amerikaanse zanger algemeen als één van de grondleggers van de rock-‘n-roll muziek. ‘Tutti Frutti’ , ‘Good Golly Miss Molly’ en ‘Lucille’ zijn uitgesproken wereldhits van zijn hand; hij schreef ze, zong ze en begeleidde zichzelf -meestal wild bonkend- op de piano.
Retraite
Bij de tienergeneratie welke opgroeide in de 50-er jaren, sloeg de nieuwe muziekvorm in als een bom. Truus van Delft behoort tot die generatie. Ze vertelde er een onvergetelijke belevenis over. Als lid van de toenmalige jonge vrouwen organisatie VKAJ ging ze op retraite bij de nonnen in Tilburg. Het werd de hele dag bidden in de kapel. En daar bovenop ook nog eens seksuele voorlichting aan die jonge meiden van 15 en 16 jaar. Bijna een garantie voor de eeuwige kuisheid.
Retraite in Tilburg, bovenste rij van links naar rechts: Truus van Delft, Rikkie Verhees, Toos Vercoelen, Corry Vennix, Jo Rommers. Onderin o.a. van rechts naar links: Sjaan vd Heuvel, Leentje Nouwens, Mien Coppelmans en Jet van Asperdt.
Dat veranderde aan het eind van de dag echter op slag. Helemaal alleen in bed op een zolderkamertje, gebeurde er iets wat veel weg had van een overval. Plots klonk van buiten het opzwepende ritme van nooit eerder gehoorde muziek. Het waren de wilde klanken van Little Richard. En vanuit haar zolderraampje zag Truus dat een aantal jongelui beneden in de tuin plaatjes draaide: de muziek van het nieuwe Amerikaanse fenomeen. De invloed op de ‘opgesloten’ meisjes was overrompelend. De discipline ging meteen overboord. Onze Truus trommelde de retraitegangsters uit hun bedden. En tot in de late uurtjes werd er uitgelaten gedanst en plezier gemaakt op de muziek van hun nieuwe God. Thuis aanbeland, fietste ze onverwijld naar de bekende platenzaak Van Leest op het Wilhelminaplein in Eindhoven en kocht er het singletje met ‘Tutti Frutti’ voor 3 gulden 50. Ze draaide het grijs.
In de jaren 70 ging Nel Broens – zoals veel tieners – regelmatig dansen in de hyperpopulaire Dancing de Kers in Oers. Dansen op de rockmuziek. Met de bijbehorende fameuze lakschoenen aan. Een wekelijks hoogtepunt. Je kunt het je tegenwoordig bijna niet meer voorstellen, maar Nel vertelt enthousiast over een foefje dat ze toepaste: de schoenen insmeren met sla olie zodat ze blonken als een spiegel! En niet alleen de schoenen blonken……….ook Nel.
Over de hele wereld kent heden ten dage de rock-‘n-roll nog altijd talloze onvoorwaardelijke aanhangers. Ikzelf groeide er ook mee op. De eerste keer dat de muziek hard bij mij naar binnen kwam, staat me qua jaartal niet meer precies bij (zowat eind vijftiger jaren). De plaats, het beeld en het geluid echter, des te beter. Plaats delict was Zeelst kermis, de wei van Baetsen. Deze lag ingeklemd tussen, aan de ingangskant de Djept en aan de achterkant door Trinekes Pêike, dat liep vanaf de Hoogepat dwars door de akkers naar de Polderstraat. Het nummer ‘Tutti Frutti’ schalde er hard en schel uit de luidsprekers en nodigde uit om spontaan mee te lallen. Dat deden we dan ook. Maar veel verder dan ‘toetie froetie, ouwe loerie’ kwamen we als opgroeiende tieners niet. Wat zou het. Geen mens die er in de kermisherrie aanstoot aan nam. En de prikkeldraad welke het terrein omheinde, was slechts een stille getuige. Dat ik later zonder schaamte kon genieten van Fats Domino en van Frank Sinatra, en nog later zelfs van een opera als Rusalka van Antonin Dvořzák, heeft waarschijnlijk niemand uit mijn toenmalige omgeving ooit begrepen. Zoals dat ook geldt voor de eed die ik ooit heb gezworen, om het alleen te houden bij bier van Dommelsch, terwijl ik me nu al weer meer dan tien jaar het Hertog Jan bier goed laat smaken. Ik bedoel maar, sommige dingen kunnen veranderen. Sommige…
Nooit voorbij
De legendarische muziek van Little Richard werd nooit tot de vergetelheid toegelaten. Dat zou immers geen enkele generatie liefhebbers hebben gepikt. Het is misschien in deze tijd een beetje ‘n lastige vergelijking, maar van het coronavirus moet worden vastgesteld dat het verdwijnt om plots weer op te duiken. Zoals de president van Zuid-Korea zegt; ‘het is pas voorbij als het voorbij is’. Maar de rock-‘n-roll, als die van Little Richard, gaat wat mij betreft nooit voorbij. Dat verdwijnt niet en komt niet terug. Het is er gewoon…. Altijd, onveranderlijk.
