Over de start van het Veldhovense voetbal, een eggende boer, een veldwachter en de schepenbank in Oers. In zijn nieuwste column mijmert Thieu Vlemmix over de vastigheden uit het verleden.
Heel gewoon
In deze warrige tijden heb je wel eens de neiging om terug te denken aan vastigheden van het verleden, tradities. Die in de sport bijvoorbeeld. En dan specifiek voetbal, dat nu al zo lang buitenspel staat. In onze contreien bestaat dat spelletje in georganiseerde vorm ongeveer een eeuw. Met recht een traditie dus. We blijven dicht bij huis. Na een eerste mislukte poging aan de Valgaten (Kemphanen), kan men in Zeelst op het hobbelige zandveld aan de Broekweg bijna een eeuw geleden voor het eerst getuige zijn van het gezamenlijk achter ‘het bruine monster’ (oei, is dit discriminatie?) aanhollen in clubverband. UNA is geboren.
..mannen van het eerste uur in UNA tenue (rond 1930) gewoon op het zand van de Broekweg.
Dit, in navolging van Rood Wit Veldhoven en Marvilde uit Meerveldhoven vlak ervoor. Bijna tien jaar later is het gras aan de Hoogstraat een betere speelgrond Maar weer tien jaar daarna, blijkt aan de Sportlaan het gras toch nog iets groener. Tot op de dag van vandaag is dat de thuishaven. Het voetbal zal snel exploderen tot de populairste sport ter wereld, ook in de wereld die Veldhoven heet.
Competitie
De club uit Zeelst – net opgegaan in de grootgemeente Veldhoven – neemt vanaf 1930 deel aan de competitie en zal sindsdien geen jaar overslaan. Zelfs niet tijdens de 2e Wereldoorlog.
Waarschuwingen bij de ingangspoort (zie foto), verbodslinten in kroegen en op terrassen, afgeplakte toiletten, ze zijn nog lichtjaren ver weg; het stilleggen vanwege zoiets als corona, een ondenkbaar vooruitzicht.
Het voetbalterrein en de kantine zijn gewoon toegankelijk, ook bij de trainingen. Het met de fiets of te voet gekomen publiek heeft al gauw de gewoonte te pakken, om langs de lijn het spel flink van commentaar te voorzien. Na afloop gaat dat verder. Men schuift vur un pilske of borreltje gewoon aan op de krukken in de kantine. Heel gewoon langs mekaar en niet op anderhalve meeter afstand. En bij het zondagse competitievoetbal, lekker nazeveren in de kroeg van Jo van den Heuvel, bij de Gouden Appel, Bert van Keulen of Noudje Scheepers. Ten tijde van de Hoogstraat bevindt zich de Kleine Man van Driekske Cuypers direct achter de heg. An un toffelke kende ur wel mi un man of zeuve zitte (corona max. 4). Mer mi twee gevulde toffelkes zit ut tjokvol. Bij victorie wordt er gewoon volop gezongen.
Gewone ongewone mensen
Misschien romantiseer ik een beetje, maar hoe ongedwongen en vrij moet het allemaal zijn geweest, bedenk ik met enige jaloezie. Met heel gewone en toch bijzondere mensen. Bakker Piet de Bont is er zo eentje. Binnenshuis heeft hij vermoedelijk tegen zijn welbespraakte vrouw Nella in discussies weinig uit te richten. Daarbuiten, op het grote speelveld van de vele Zeelster kroegen, echter des te meer. Op een ultrabreed terrein speelt hij daar z’n troeven uit, de gaven als bakker, oprichter, bestuurder en wielerorganisator ineen.
(de Koers van Oers, zie foto Jannie Boogers op kop).
Piet is ook ginne mens van ‘afstand houden’, maar gewoon een arm om iemands schouder. Zwarten zie je dan nog nauwelijks, maar anders zou hij daar precies zo mee omgegaan hebben. Behalve dan met opruiers als Akwasi. En natuurlijk Sylvana Simons, die als een soort van letterlijke schijtlijster weer alles onderspettert. Dit soort mensen kunnen we missen. Nee dan was
Piet de Bont organisator, oprichter, bakker en bestuurder ineen…
de gemoedelijke Piet de Bont van een ander kaliber. Gewoon een vent die dorpsruzies in de kiem smoort. En dorpsdokter Janssen is in die tijden erg geliefd vanwege zijn grote verenigingshart. Bij een uitwedstrijd zit zijn auto volgepropt met een dozijn kinderen. Supportersfenomeen Drika de Kort gloort al aan de horizon en het duurt niet lang meer of haar megafoon zal luid en duidelijk over de Brabantse voetbalvelden schetteren. En wat te denken van ‘Pietje’ (dikke) de Jong? De veldwachter rolt in zijn eentje de bende van Oss op. Hij is geen racist. Maar wat, als het zwarten waren geweest waar hij achteraan zit op de ‘Zilster Dam’ rond het kiosk? Met zijn zijspan jaagt hij hele volksstammen van Gestelse en Strijpse nozems de stuipen op het lijf, en verdrijft hardhandig het rondwarende virus van de oproer. Facebook bestaat dan nog niet. Geen plaatselijk computerdokter Brian Reijnen (PC Utilities) om op stel en sprong de auto in te stappen, voor reparatie van op zwart gesprongen schermen. God weet hoe daar anders op gereageerd zou zijn. ‘s Anderendaags protestgroepen rond de kiosk? Stenen door de ruiten?
Oers controleert
Meerveldhoven is eerst nog gewoon het dorp van de grote fabrikanten. Die van Veldhoven hebben het hoog in hun bol. En die van Zeelst zijn gewoon gruwelijk eigenwijs. Met sommige boeren, is geen land te bezeilen. Ofwel, zoals ze zelf zeggen: ‘er valt nie mi te egge of te teule’. Op de bijgaande foto doet de eggende boer Frans van Zon van de Djept zijn uiterste best om te bewijzen dat dit niet op hem van toepassing is.
..Frans van Zon aan het eggen….
Het op ‘t oog bescheiden en dorpse Oers tenslotte, controleert met hun schepenbank wèl efkes hil Zeelst, Veldhoven en Meerveldhoven bij mekaar.
Heel gewoon, ik bedoel mer… Enne…o ja, zonet barst er boven Veldhoven eindelijk weer eens een gewone, onvervalst traditionele, onweersbui los. Met geweldige flitsen, enorme knallen en een fikse regenbui. We zijn er ‘gewoon’ aan toe.
