Het lijkt een doodgewone donderdag te worden. Met één verschil, dat ik bij uitzondering na het opstaan een keer niet de gewone kleren aantrek, maar een trainingspak.
Nu mijn vaste koffieadres Crême vanwege corona quarantaine gesloten was (intussen weer open), ging ik de eerste uren niet naar buiten. Dat hoeft een gewone donderdag nog meteen niet uit te sluiten. Maar… het blijkt al gauw de eerste grote inschattingsfout van de dag te zijn. Even de krant beneden ophalen. Daarvoor heb ik de sleutels nodig van de voordeur en die van de brievenbus. Prima nagedacht: snel de sleutelbos bij me gestoken. Later, krant gepakt, terug bij de voordeur hoppa de sleutel in het sleutelgat, draaien en… hij pakt niet. Nog eens geprobeerd. Natuurlijk wat ongeduldig en met extra kracht (ik ben sterk). Tweede fout. Hij breekt middendoor en de helft blijft steken. Paniek!
En dan doet het gezegde ‘van je buren moet je het hebben’ opgang. De eerste mogelijke hulp waar ik aan denk, is onder- onder-buurman Tom. Een oud-politieman die in het verleden veel kennis heeft opgedaan op dit gebied. En warempel, het lukt hem om ‘t restant te verwijderen! Paniek maakt plaats voor euforie. Maar dan realiseer ik me plots dat ik geen reservesleutel bij me heb. Weet u nog, het trainingspak…? De reservesleutel zit altijd in mijn gewone spijkerbroek en niet in het trainingspak. Dus… nu achter slot en grendel. Stom… Maar je hebt voor noodgevallen zeker toch ook nog wel ergens een reservesleutel neergelegd, hoor ik u mompelen. Maar dit keer zit werkelijk alles tegen. De sleutel welke ik buiten het appartement ergens had opgeslagen, blijkt niet meer het juiste model te hebben omdat het slot (20 jaar geleden) een keer is vervangen. Duur foutje.
Klimmen geblazen
Ook daar weet Tom wel raad mee. In zijn garage bevindt zich een ladder waarmee je – op voorwaarde dat mijn schuifpui open is – via mijn terras naar binnen zou kunnen. Ik verzeker hem dat dit ’t geval is. Nadat de hulpvaardige bovenburen ons de ruimte hebben verschaft om dat uit te proberen, blijkt dat die afdaling – bij de grote gladheid vanwege de regen – een veel te groot risico inhoudt. De onder-onder-buurman besluit, mede door onze bedenkingen, er toch maar vanaf te zien. Maar opgeven, dat niet. ‘Opwaarts klimmen gaat een stuk gemakkelijker’, zo oppert de volhouder. Dit keer zijn ook de benedenburen van nummer 122 zeer behulpzaam en Tom kan naar boven. Na zijn dappere klimtocht over drie (!!) etages, spreek ik hem via het neventerras van de naaste buren aan. Kent u het spreekwoord nog? ‘Een ongeluk komt nooit alleen’. Werkelijk alles zit dus tegen. De schuifpui is weliswaar van het slot, maar zit vastgeklemd. Reddingspoging afgelast.
Gastvrijheid
Mijn naaste buren Els en Tiny had ik al ingelicht en er tijdelijk opvang gekregen in deze noodsituatie. Heb even later mogen bellen met het bedrijf bij uitstek dat mijn probleem kan oplossen: van Aalst Slotenexpert. Patrick staat me te woord en hoewel hun agenda stampens vol zit, toont hij begrip voor mijn netelige situatie. Zo snel mogelijke actie wordt toegezegd.
Omdat mijn directe buren een afspraak in het ziekenhuis hebben, komt nu Maria, de zuster van Els, in actie en biedt me – ze woont wat verder in hetzelfde gebouw – een kop koffie aan. Wat is er vandaag toch aan de hand met deze wereld? En dit keer eens geen kreet uit frustratie. Gastvrijheid wordt op de Lippizaner (Reijenburg) met een grote vette hoofdletter geschreven. Anderhalf uur later staat Patrick namens slotenbedrijf van Aalst aan de deur en in een mum van tijd ben ik geholpen. Motto? Vakmanschap is meesterschap.
Even was corona uit mijn gezichtsveld verdwenen. Maar niet voor lang. Een sleutel heeft Rutte niet nodig bij de aankondiging een dag later. Een zware lockdown is ons deel, heel Nederland gaat nu op slot…
