Vluchten kan niet meer. Uit alle hoeken en gaten wordt je momenteel de gehele dag geconfronteerd met de Olympische Spelen in Japan.
Het begint misschien al wat eerder, maar afgelopen maandag drong het pas echt goed tot me door: nog afgezien van het twijfelachtige Covid-stempel, zijn dit in veel opzichten toch wel heel vreemde Olympische Spelen. Twee componenten beheersen regelmatig de sportieve ontwikkelingen en prestaties: de organisatie die in de fout gaat en de communicatie die op diverse vlakken ontbreekt of faalt. En het lijkt er op ’t eerste gezicht op dat vooral Nederland daar de dupe van is. De Spelen draaien intussen op volle toeren en de medailles vliegen de deur uit. Ze komen zelden bij Nederland op de stoep terecht. De oogst na vier dagen – driemaal zilver – kun je natuurlijk met groot enthousiasme begroeten, zoals Sjoerd van Ramshorst van de NOS dat deed. In feite is het echter een magere oogst en zeker niet waarop was gerekend en vooraf voorspeld.
Jungle
De jungle bevindt zich doorgaans ver van ons bed. Afgelopen weekend echter, was ie te zien en te beleven in ons eigen City Centrum. Inclusief een reptielenshow en met echt wurgslangen. Als ik daarna de communicatieve chaos van die zondagmiddag tijdens het dames wielrennen aanschouw, doet me dat ook denken aan de onberekenbaarheid van een jungle. Door gebrek aan informatie, zowel vanuit de organisatie als binnen de Nederlandse afvaardiging, gebeuren er merkwaardige dingen. Zo zien we aan het einde een voluit juichende Annemiek van Vleuten over de finishlijn glijden, in de overtuiging dat ze de fel begeerde Olympische titel binnen heeft. Minuten ervoor had echter de volslagen onbekende Oostenrijkse Kiesenhofer ook al met beide armen omhoog de eindstreep gepasseerd. Later komt de aap uit de jungle: Annemiek is ‘slechts’ tweede. De fout van bondscoach Loes Gunnewijk? De organisatie, die vrijwel geen informatie geeft? Het eigen ploeglid Marianne Vos, die wel van de situatie op de hoogte bleek maar deze kennelijk niet weet te delen? Of de vier favoriete Nederlandse deelneemsters zelf, die allemaal te lang zorgeloos en besluiteloos rond blijven fietsen?
Nobodies
En wat gebeurt er in ’s hemelsnaam bij de hockey heren? Verliezen tegen de Belgen is geen schande. Maar met twaalf spelers aan het spel deelnemen, is er toch echt eentje teveel. Een onvergefelijke blunder. Schuld van de coach? De speler(s)? ‘Dat gaan we meteen rechtzetten’, zo klink het nadien met het schaamrood nog op de kaken. Het gedroomde slachtoffer heet Zuid-Afrika. Vooraf worden ze publiekelijk weggezet als ‘nobodies’. Opponenten van niks, rijp voor dubbele cijfers. En jawel hoor, na een kwartier spelen moet je jezelf wel zes keer door de ogen wrijven: Nederland-Nobody, stand 0-3!!! Nadien zet Nederland die schande weliswaar recht (5-3), maar is dan toch nog ongenadig goed weggekomen als aan het einde van het derde kwart (bij 3-3) Afrika diverse strafcorners afdwingt en bij een uitbraak zelfs een keer helemaal vrij voor keeper Blaak verschijnt.
Plankje
Wat natuurlijk het allermeest in het oog springt, is de verschrikkelijke tuimeling van gouden medaille pretendent pur sang, Mathieu van der Poel. Zijn maat van de cyclocross Tom Pidcock (goud), vertelt na afloop dat zijn Engelse coach van tevoren meldde dat de plank waar Mathieu later in de fout gaat, vóór de wedstrijdstart is weggenomen. De andere Nederlandse deelnemer Milan Vader (mooi 10e) zegt dat hij ‘t er bij de lunch met Mathieu over had dat twee jaar geleden die plank alleen voor de trainingen vooraf werd gebruikt en niet in de wedstrijd. Wie is er nu fout? De organisatie? Coach Gerben de Knegt? Deze beweert het wel ‘honderd keer’ gezegd te hebben’. Of is het misschien ‘t eigengereide karakter van der Poel zelf, dat hem nota bene al zoveel glorie gebracht heeft, dat hem dit keer in de weg zat?
Nauwelijks bekomen van dit onverkwikkelijke voorval, zijn we getuige van de start bij het onderdeel Triatlon. En nog altijd regeert de chaos van de jungle: de organisatie ziet over het hoofd dat tijdens het lossen van het startschot de boot met TV camera zich nog altijd midden tussen de atleten bevindt. Chaos kompleet. Wie is er fout? Vul het maar in.
De besmettingen
En dan tot slot nog even over de diverse besmettingen aan Nederlandse kant. Technisch directeur van het NOC Maurits Hendriks, komt met allerlei nogal politieke verklaringen voor TV die eigenlijk alleen maar het idee versterken dat in het voortraject Nederland al aan de verliezende hand is. De sporters in een ‘gewone’ vlucht van de KLM ‘gewoon’ verspreid tussen de ‘gewone’ reizigers is de goden verzoeken wat betreft mogelijke besmettingen. Een boetekleed zou Maurits Hendriks hier wel passen. Maar hij trekt het niet aan.
