Voor mijn eerste onderwerp ga ik maar meteen met de billen bloot. Vandaag ben ik bij Hunkemöller geweest, om een bikini te halen.
Sale, mijn favoriete woord. Want het ene badpak is kapot en bij mijn bikini is de cup te klein. Dit is de grootste horror altijd.
Shoppen…
Ik ben zo vreselijk onzeker over mijn lichaam. Zeker in een winkel, op een strand of in het zwembad. En dan hoor ik je denken: “maar je poseert toch ook naakt?” Dat is zo anders. Als je met een degelijke fotograaf werkt, is er goed licht, manoeuvreer je jezelf in een mooie houding, zonder rolletjes, littekens en putten… En kun je veel camoufleren met makeup en kleding.
Maar op een openbare plek is het confronterend. (Tenzij het een naaktstrand of sauna is. Gek genoeg heb ik er daar geen problemen mee. Daar is iedereen gelijk en valt niks te verbloemen of verbergen. Iedere gek zijn gebrek, zeg maar.) Dat ding vol met stront op mijn buik. Die talloze littekens en doorgesneden, slappe buikspieren waardoor mijn buik één blubberende massa is nu. Probeer je dan nog maar eens begeerlijk te voelen.
Prettige balans
Voordat corona speelde, was ik goed op weg om weer een oké lichaam te krijgen, nadat ik mijn rug had gebroken het jaar daarvoor en volop aan het revalideren was. Terug naar maatje 36/38 waar ik me het prettigst bij voel. Ik hoef echt niet mijn figuur terug, van toen ik nog model en gogo danseres was. Wat ik voor de crisis aan het bereiken was, was goed.
Ik had weer maat 38 doordat ik 4 keer per week mijn fysio en zwemmen had en ik liep weer lange afstanden. Daarmee kreeg ik weer een taille, was mijn buik weer redelijk plat en waren al mijn spiergroepen mooi getraind. Zonder gekke diëten of moeilijke trainingsprogramma’s. Ik had een prettige balans gevonden tussen lekker eten en regelmatig bewegen. Daardoor zat ik zowel lichamelijk als geestelijk goed in mijn vel. En met nog 5 kilo minder, zou ik 60 kilo wegen. Mijn doel. Wat prima is voor mijn lijf en met toch reserves, voor als mijn gezondheid achteruit zou schieten ooit.
Quarantaine
Toen zat ik ineens 4 maanden thuis. Alleen… In quarantaine voor mijn eigen veiligheid.
Revalideren ging niet verder, zwemmen met fysio mocht niet, mijn lijf deed steeds moeilijker en de verlammingsverschijnselen en uitval in het been kwamen terug. En ik had steeds vaker lekkages van mijn stoma, want mijn buik is te soepel. Dat veroorzaakt plooien in de plakrand, waardoor die loslaat en de ontlasting zich daar dan een weg door kan vinden.
Mijn grootste liefde, het muziek schrijven en maken, ligt ook compleet op z’n gat. Ik kan niet verder en dat is al de zoveelste keer. Terwijl ik zo graag mijn eerste zelfgeschreven nummers met anderen zou willen delen. Een stukje van mijn ziel voor eenieder die het hoort. Alles word moeilijker, mentaal is het een oorlog tegen mezelf om niet in een depressie weg te zakken.
Droomtuin
Ik heb als een gek een droomtuin uit de grond gestampt, heb heel de Aardkinderen-serie uitgelezen, ben amuletten gaan maken en meer van dat soort dingen om maar bezig te blijven. Om niet in dat droevige, donkere drijfzand weg te zakken. Ik bleef positief en zie één keer per week mijn vriend, die mijn luikje naar het echte leven toe is op dit moment. (Schatje, als je dit leest, sorry als ik dan af en toe teveel aan je hang nu. Gaat straks wel weer over.) En af en toe eet ik samen met mijn ouders/broertje, maar wel op veilige afstand.
Dit is zo anders dan hoe mijn leven normaal is/was als ik niet aan bed gekluisterd was door ziekte. Ik ben altijd actief, altijd onderweg, altijd overal, altijd aan het regelen en organiseren en onder de mensen. Contacten over de hele wereld. Vooral in de muziek. Wat mis ik mijn vrienden en collega’s!
Over zakjes en borsten
En dan merk je het ineens. In plaats van maat 38 ben je weer maat 40. Gaat zelfs richting maat 42. Met een cupmaat die van 80E, nu weer 85F is geworden. En tussen neus en lippen door zegt je vriend ook nog eens, dat het allemaal niet meer zo strak is. Dan baal je!
Maar terug naar het kleedhokje…
Daar stond ik met mijn tweestrijd. Ik zocht iets met een goed cup, waar mijn borsten voor het gemak eens in blijven zitten en niet ongeveer mijn tepels bij elke stap die ik zet eruit schieten. En ik zocht een wat hoger broekje, zodat ik een bikini kan dragen, zonder dat het hele zaakje zichtbaar is. Ik schaam me soms, voel me vaak dus wel onzeker en het laatste wat ik wil als ik eindelijk eens een keer ontspan, is priemende blikken van afkeuring en walging voelen.
Dus nu weer koppig
Mensen die mij kennen, weten hoe koppig ik kan zijn. Zeker naar het leven toe. Ik weiger mij door iets of iemand mijn leven te laten bepalen. Zelfs niet door de dood. Mijn leven is van mij. Ik bepaal. En dit is mijn lijf waarmee ik het moet doen. Ik mag trots op mezelf zijn met alles wat ik al heb overleeft en doorstaan. Al besef ik dat zelf steeds minder vaak.
Bikini na bikini pas ik en ik begin moedeloos te worden. Maar dan word ik gewoon echt kwaad op mezelf. STOP HIERMEE.
De spiegel met een negatieve reflectie lijkt te breken. Wat nou! *plaats hier uw scheldwoord*, hoezo niet strak genoeg? Ik zwem weer, ik loop weer en ik ga NOG meer zwemmen. Daarom ben ik hier toch? Om een bikini te vinden waar ik me lekker in kan bewegen en zonnen bij natuurwater. En geen donkere kleur, want dan gaat de stront in mijn stoma zakje op een gegeven moment richting kookpunt en dat is niet fijn. Ik word me daar toch spontaan een potje opstandig!
Witte bikini
Ik wil die witte bikini passen. Het minst voor de hand liggende item met mijn figuur en de stoma. Toch word ik ernaartoe getrokken. Ik ga keihard tegen mijn onzekerheid en angsten in. Lovende complimenten van de verkoopster dragen hieraan bij. Al weet ik niet zeker of ze het echt meent, of dat ze gewoon er nu ook echt klaar mee is.
En ja hoor, na 3 keer hem aan en uit gehad te hebben, besluit ik dat ik erin gezien mag worden. Het is een gewaagde keus, maar hé, dit ben ik. Er zit nog een vetrol, maar ook die zal ook weer verdwijnen. Dit is op de omgekeerde groei gekocht. Ik reken af en ben blij. Ik heb mezelf weer overwonnen vandaag. En nu ga ik een lekkere pizza eten om het te vieren. Dat mag ik van mezelf, want ik sport weer genoeg.
Nu zijn mijn maten:
Heup – 112 cm
Taille – 94 cm
Borst – 108 cm
Hetzelfde als vorig jaar rond deze tijd. Voordat ik van 2 naar 4 keer sporten per week ging. En vele kilometers op festivals wegtikte. Over een maand eens kijken hoeveel het veranderd is…
Liefs
Veronique
