Misschien is het omdat in ‘t programma veel generatiegenoten optreden. Of, omdat ik sowieso geïnteresseerd ben in optredens van ‘talenten’. Jong of – zoals in dit geval – een beetje ouder, maakt niet uit.
Sinds kort kijk ik op TV in ieder geval met enige regelmaat naar het programma van de Voice Senior. Zangtalenten van boven de 60 jaar presenteren zich aan het volk. Er zitten nogal eens verrassend goeie onder de deelnemers. Dit keer is dat bijvoorbeeld een zekere Dorine. Ze is 81 jaar jong, komt uit Den Haag en doet bij de toehoorder binnen een paar tellen de adem stokken. Met de ontroerende vertolking van ‘Ik hou van jou’, krijgt ze zelfs de voortdurend kwekkende Gerard Joling even stil. Maar niet voor lang. Ook hij tikt binnen luttele seconden de lichten aan, om duidelijk te maken dat dit ‘oude’ talent door moet naar de volgende ronde. Dat geldt ook voor de andere kenners van het panel, die niet minder enthousiast reageren. De Haagse vertolkster van het in ‘t Nederlands gezongen lied met een kleine Franse afslag, neemt iedereen voor haar in. Beheerst en met veel gevoel en emotie. Ze brengt, zoals Angela uit het vierkoppige panel het zegt: “precies over wat ze bedoelt”. Het komt dus aan, bij publiek en jury.
En dan denken we dat we daarmee het beste wel gehad hebben. Nee dus.
Terwijl buiten de regen half Oers onder water aan het zetten is, ga ik er – driehoog en droog – eens goed voor zitten. In de verte kondigen zich namelijk de fraaie geluiden van ‘One Way Wind’ aan. Nostalgie in optima forma. En plots zie ik hem weer…Volendammer Kees Plat, Tribute to the Cats. Met klanken die onlosmakelijk verbonden zijn aan Volendam: de palingsound op z’n allerbest. Met visioenen van het Markermeer, de haven, de paling en The Cats met de legendarische Piet Veerman. Hun heerschappij in de Nederlandse hitlijsten besloeg twee decennia (1965-1985). Die mooie geluiden van toen, vullen nu de studioruimte en galmen zo verder het land in.
Zilst Kermis
Mijn verbazing is groot als ik hem tussen de coulissen uit zie komen. In een flits schiet de herinnering door me heen: Zilst Kermis, 2017. Café De Kleine Man aan de Kapelstraat is het podium. Het is alsof ik The Cats en Piet Veerman zelf hoor op die mooie kermisdag, vier jaar geleden alweer. Maar het is Kees, Kees Plat. Geweldig. Angela drukt als eerste, kirrend van opwinding. En ook hier is de bijval van de overigen groot. Ook hier luidt het oordeel: door naar ronde twee, met het lof van de jury.
Het moet wel gek lopen wil deze Kees Plat niet heel dicht bij de eindwinst komen. En Zilst Kermis? Daar was ie ook afgelopen jaar al voor vastgelegd. Maar helaas kwam corona tussenbeide. Dan volgend jaar maar weer? Laat dat maar over aan de eigen Dj van De Kleine Man. Het vertrouwen is groot dat hij dat wel weer regelt.
