De maandag is voor degenen die het werkzame leven al achter de rug hebben – en tot die categorie behoor ikzelf – dikwijls toch een soort van rustdag. Een dag waarop dikwijls op het weekend wordt teruggekeken en waarop je de krant op je gemak van A tot Z doorneemt.
Voor mij, wordt dat dan meestal gevolgd door een korte wandeling langs de marktkramen op het pleintje van het City Centrum. Wat de krant betreft, deze staat tegenwoordig bol van de gruwelijkste geweldsdelicten. Soms vraag je jezelf af of het allemaal zoveel erger is geworden dan voorheen. Of dat de journalisten er zich nu intensiever op richten. Of misschien, dat we er zelf veel meer in geïnteresseerd zijn dan eerst. Ik vrees met grote vreze dat het allereerste het geval is. Kijk bijvoorbeeld naar de brandbrief vanuit de taskforce ‘Onze hulpverleners’. En zie hoe hooligans politie c.s. aanvallen en hun busjes vernielen. Het aantal geweldsdelicten richting politieagenten stijgt onrustbarend (zie even verder ook onder ‘capuchonnetjes’). De autoriteit van de politie wordt meer en meer aangetast. In grote landen als Spanje, Frankrijk en Engeland bedenkt men zich doorgaans wel twee keer voordat men de wetshandhavers aanvalt. De spreuk ‘de politie is je beste vriend’ is allang de prullenbak in.
Hulptroepen
Ook andere ‘hulptroepen’ zijn in het geding. 60 procent van de Boa’s, die er toch zijn om onze veiligheid te bewaken en te handhaven, is wel eens bedreigd en fysiek aangevallen. Dat geldt tevens voor ambulance personeel en zelfs ziekenhuisverzorgers. Diverse wetenschappers kunnen evenmin nog zonder bewaking vanwege persoonlijke bedreigingen. Ongelooflijk toch! Al eens eerder heb ik het aangegeven: de vrees is groot dat het geweld en andere dreigingen steeds dichterbij plaatsvinden. Steeds meer middenin onze plaatselijke samenleving. Met als gevaar dat familie en of bekenden in je directe omgeving er mee te maken krijgen of zelfs het slachtoffer van worden.
Persoonlijke bewaking
Zo zijn bedreigingen bij mensen die een mening verkondigen of een verantwoordelijkheid ervoor hebben, burgemeesters, ministers en wethouders bijvoorbeeld, aan de orde van de dag. Heel veel van hen worden intussen persoonlijk bewaakt, te gek toch. In ons land lijkt het er meer en meer op dat we een kwalijke gedoogcultuur hebben opgebouwd. Men is bang om echt in te grijpen en/of men heeft er de middelen niet voor. De politie geeft trouwens grif toe vooralsnog niet in staat te zijn er grip op te krijgen. Omdat de drugshandel – dikwijls aan de wieg van flink wat gewelddadigheden – ook meer en meer in onze samenleving binnendringt, lijkt het op een onomkeerbaar proces. We gaan wat dat betreft Amerika achterna.
Er wordt al gesproken over ‘een generatie van genadeloos geweld’. Daarmee worden aanslagen door jongeren geduid, welke dikwijls zelfs midden overdag plaatsvinden, ongeacht omstanders of voorbij komende kinderen. Zoals zopas nog in Helmond, waar op klaarlichte dag door zeer jonge criminelen wordt getracht een drugsgeschil met vier schoten te beslechten. Het TV programma Veronica Inside liet ook beelden zien van de zogenaamde ‘capuchonnetjes’, jongerengroepen die geweld gebruiken tegen de politie. En dat gebeurt in veel steden in Nederland, bijna standaard. Het helpt dan niet als men zegt: het zijn er steeds maar een paar honderd. Toegegeven, het is alles bijeen een weinig opwekkend totaalbeeld.
De dodelijk aanslag op Peter R. de Vries en advocaat Derk van Wiersum, die voor zijn huis werd doodgeschoten, zijn ook niet mis te verstane signalen dat het heel erg fout gaat. Maar het is wat het is. Columnist Wierd Duk zegt het klip en klaar: het wordt tijd dat politiek en gezag duidelijke grenzen stellen en de regels handhaven. Niet alleen ter bescherming van alle hulpverleners, maar voor de samenleving als geheel. En doe dan ook wat aan de strafmaat, zou ik eraan toe willen voegen. Die stelt namelijk dikwijls ook weinig voor.
