Mijn 52e en dus laatste column van het jaar 2021. Even is er de overweging of dit misschien een soort van afsluiting, c.q. overzicht moet worden van de gebeurtenissen welke achter ons liggen. Of, dat je er daarentegen wat hoopvolle verwachtingen in uitspreekt richting komend jaar.
Een geruststelling: ik ga me noch aan het een, noch aan het andere wagen. Wat moet ik immers afsluiten? Een jaar dat toch grotendeels uit teleurstellingen bestaat? Een stemmetje in mijn hoofd zegt ‘niet doen’. Of moet je er juist alleen de mooie dingen uitpikken? Dat laatste zou een valse weerspiegeling zijn. Een combinatie dan? Nee, ook niks voor mij.
Geen terugkijken dus. Maar ook geen vooruitzien, terwijl je geen enkel idee hebt waar het met corona of omikron naar toe gaat. Linksaf, rechtsaf, recht vooruit, naar achteren? Vermoedens en of verwachtingen van deskundigen zijn er genoeg. Maar er is al gebleken dat eigenlijk niemand het echt weet. ‘De volksziekte’ heeft heel de wereld in zijn greep en de verwijten aan deskundigen of politici, zijn zinloos en dikwijls onterecht. Iedereen doet immers zijn uiterste best om zo vlug mogelijk uit de penarie te komen. Maar onontkoombaar, met elke fout die er wordt gemaakt, komen er weer ‘zie je wel dat het niet klopt’ commentaren. Doorgaans uit de hoek van complotdenkers. En zo ben ik ongemerkt toch middenin de pandemie terecht gekomen.
Reinier Paping
Daarom wat anders nu. Iets dat vrolijker stemt. Als groot liefhebber van sport, heb ik afgelopen jaar over racer Max Verstappen al voldoende de loftrompet gestoken. Nu wil ik het hebben over een andere nationale held. Ook iets vrolijks. Dat gezegd hebbend, realiseer ik me dat het overlijden van iemand niet meteen de meest vrolijke aanleiding is. Maar in dit geval betreft het een 90-jarige. Dan kan dat wel, denk ik. Deze sportman heeft tijdens mijn leven ‘over all’ de allergrootste indruk gemaakt. En dat is geen Pele, geen Fausto Coppi en zelfs geen Abe Lenstra, Faas Willekes, of Johan Cruyff. Nee, het betreft er een uit een Zwolse rijtjeswoning, eentje van bescheiden allure: Reinier Paping die op 20 december overleed.
(Foto 2). Elfstedentocht 1963, schimmen onderweg door het barre Friese landschap…
1963 was een bijzonder jaar. Als deze geboren Dedemsvaarter zijn onvoorstelbare prestatie levert, heb ik juist mijn militaire pak aangetrokken, voor het verplichte militaire dienstverband; over historie gesproken.
Brinta pap
De Elfstedentocht van 1963 is er eentje uit de categorie ‘heroïsch’. Als getallen u iets zeggen: van de bijna tienduizend gestarte schaatsers halen er 126 (!!!) de eindstreep. Om daarvan met een voorsprong van meer dan 20 minuten op nummer 2 eerste te worden, zoals onze held uit Overijssel dus deed, dat is toch niet per se een wereldprestatie, voert u misschien aan. Ho, dan voeg ik daar nog enkele andere feiten aan toe. Dat er slechts zo’n plukje rijders überhaupt overleefde, geeft natuurlijk al een indicatie. Maar… probeer je in de huidige tijd van bijna herfstachtige winters eens in te denken: achttien graden onder nul, een ijskoude oostenwind en opstuivende sneeuwhopen over erbarmelijk slecht ijs. Siberische omstandigheden. Het maakte de held in Paping wakker. Hij reed halverwege de 200 (!) kilometer over het kale Friese land weg van mannen als Jeen van den Berg en Jan Uitham – zij zouden tweede en derde worden. Deze gerenommeerde wedstrijdrijders hebben hem pas bij de finish op de Bonkevaart in Leeuwarden teruggezien. Toch vond de koploper onderweg nog de tijd voor het drinken van een kopje koffie en om op de grond wat liggen uit te rusten op de jas van een toeschouwer. Tot slot nog een ander bepalend detail: het ontbijt voordat het startschot klonk, bestond uit een bord Brinta pap… Helden bestaan dus wel. Maar ook helden gaan dood. Op 20 december 2021 overleed mijn held uit barre tijden, op de gezegende leeftijd van 90 jaar. ‘Hij haj ur niks van geleje’, zou je op zijn Brabants kunnen zeggen.
(Foto 3). De drie laatste winaars v.l.n.r.: Henk Angenent, Reinier Paping en Evert van Benthum (2x)…
