Alle dagen de nieuwsberichten op TV volgen, levert tegenwoordig een geheide kans op dat je jezelf als door een soort van zeestorm overvoerd voelt met dreigingen en negativisme.
Zoals vanwege de record besmettingscijfers de laatste tijd. De zorg die het allemaal niet meer aankan. Uitbreiding van de vogelgriep, de enorme toestroom van emigranten. De protestgroepen met aanvallen op politie en ambulance personeel. Het bedreigen van journalisten en ministers, vooral door (beroeps)criminelen, de woningbeschikbaarheid (het ontbreken ervan) voor jongeren, de stikstof. Desperate winkeliers en horecaondernemers. En ga zo maar door. Wat verderop in de wereld de democratie die in Amerika volgens sommige journalisten na de bestorming van het Capitool in wankel evenwicht verkeert, het gevaarlijke gesteggel tussen de VS met Rusland.
Soms bestaat de neiging om uit te roepen ‘stop ermee, we zitten vol’. In mijn eigen omgeving valt steeds meer het mijdend gedrag op van mensen richting nieuwsberichten.
Patiënt Nederland
Wat Nederland betreft, heeft de Belgische filosoof en psychiater Damiaan Denys ons desgevraagd voor een diagnose even op zijn divan gelegd. Hij oordeelt: “Het gaat om een redelijk gezonde patiënt – Nederland dus – die in een roes verkeert. Een patiënt die snel wakker moet worden om actie te ondernemen”. En daar heeft, zo blijkt verder, deze Belgische onderzoeker wel vertrouwen in. Er is dus kennelijk nog hoop.
Mogen we ook gerede verwachtingen koesteren van het nieuwe kabinet? Misschien wel. Immers, het eten in de politieke keuken wordt nu mede door maar liefst tien vrouwen klaargemaakt. Dat roept natuurlijk wel de vraag op of Rutte daarbij nog lang zelf de pollepel vast zal kunnen houden.
Naarstig zoekend naar nog een lichtpuntje zag en hoorde ik Sylvana Simons – die toch allang geëmigreerd had moeten zijn – in het programma M voor het eerst sinds eeuwen een paar positieve opmerkingen maken. Even later doet ze dat alweer teniet met de opmerking over het steriliseren van mannen. Helaas, ze leert het nooit.
Dan nog even terug in de geschiedenis. Vijfentwintig jaar, om precies te zijn. Op TV het programma Elfstedentocht 1997, uitgezonden vanuit het legendarische Dokkum. De magische woorden vooraf: ‘it giet oan’. Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik werd er soms emotioneel van. Moest ook echt denken aan toen. In beeld komt bijvoorbeeld een deelneemster, waarvan de neus na een valpartij nog net met een stukje vel aan het hoofd vastzit. Ambulance in, snel naar het ziekenhuis. Opgelapt en wel springt ze buiten bij een willekeurige voorbijganger achter op de fiets, stapt weer op het ijs en voltooit de tocht. Wat een karakter, niet te geloven.
Een vlammend avondrood dinsdagavond
Tenslotte over nu naar het heden en uitzien naar de volgende deadline. Deze komt er al snel aan: 14 januari. Omikron grijp intussen als allesverslinder met recordcijfers om zich heen. Dus ondanks de splinternieuwe gezondheidsminister Ernst Kuipers en top wetenschapper Robbert Dijkgraaf lijkt er nog niet veel meer mogelijk. Afwachten en hunkeren dus.
Maar als het straks weer mag. En als er dan weer naar de coronapas wordt gevraagd, dan heb ik het QR-bewijs allang enthousiast uit mijn binnenzak getoverd nog voordat de klink van de deur bij het horecabedrijf naar keuze in Veldhoven is vastgepakt. En gaandeweg de zomer nog eventjes een extra booster tussendoor? Ook dat valt nog wel billijken… als het maar weer mag.
